Για να ξεφύγω όλη αυτή τη μανούρα του συλλαλητηρίου και των σχολιασμών κατηφόρισα προς το Λαύριο. Ο καιρός ήταν πιο γλυκός στα νότια και κάθισα κοντά στη θάλασσα. Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και φαινόταν η Τζιά. Νομίζω μάλιστα ότι είδα και δελφίνια κάπου στο βάθος, αλλά ίσως και όχι. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με αυτά τα πράγματα. Αργότερα, έτσι όπως έπεφτε ο ήλιος, γαληνεμένος πια, σηκώθηκα από τον βράχο για να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Άκουσα όμως το νερό να παφλάζει αλλόκοτα και γύρισα πάλι το κεφάλι μου προς το υγρό στοιχείο. Την είδα. Η μισή ήταν έξω από το νερό όταν με ρώτησαν τα χείλη της τα κοραλλένια: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»