Στο βαγόνια του Μετρό πριν λίγο καιρό βρέθηκα στην ευχάριστη θέση του συμμετέχοντα σε πείραμα. Δεν ρωτήθηκα φυσικά, αλλά σίγουρα ήταν λιγότερο δυσάρεστο από τις ουρές για την έκδοση ηλεκτρονικών εισιτηρίων. Μπαίνω μέσα λοιπόν και διαπιστώνω πως πριν την κάθε αναγγελία και μετά από αυτήν, πέφτει χαλί μουσικής υπόκρουσης που θυμίζει μπιτάκι σε τηλεοπτικό σποτ της δεκαετίας του ’90 για αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Κοιτάζω γύρω μου, κοιτιέμαι με τους υπόλοιπους συνεπιβάτες… δεν είμαστε στον διάδρομο με τα «ζυμαρικά, ρύζι και σάλτσες». Ξανά μανά στον επόμενο σταθμό τα ίδια. Γειά σου τσολιά μου με το κλαρίνο σου!

Έχει κάνει δουλίτσα η κυρία που προσελήφθη για μουσικές επενδύσεις στους χώρους των ΜΜΜ. Βέβαια, το κόψανε μετά από δύο μέρες. Τόσο κράτησε η… χαρά μας.