Βγήκα για ένα γρήγορο καφέ στο όρθιο, να ξελαμπικάρει το μυαλό. Ο υπάλληλος που έφτιαχνε τους καφέδες είχε πήξει και μου είπε αγχωμένος ότι δεν ήταν η τυχερή του μέρα. Θυμήθηκε κάτι που του είχε πει ο πατέρας του, αλλά ήταν απρόθυμος να το επαναλάβει καθώς ήταν σόκιν.

«Δεν παρεξηγούμαι», τον βεβαίωσα, «μου αρέσουν τα σόκιν».

«Έλεγε λοιπόν ο πατέρας μου», συνέχισε, κουνώντας αρχικά το κεφάλι με χείλη σφικτά σε έκφραση παραίτησης, «ότι είμαι τόσο καντέμης που αν είχα στην τσέπη μου εννέα μο–ιά και έναν π-ύ-σο κι έβαζα το χέρι μέσα, το χέρι θα τραβούσε τον π-ύ-σο».

Τα μάτια μου έλαμψαν, χαμογέλασα. «Τώρα κατάλαβα από που βγαίνει αυτό το 10% του πληθυσμού που λένε», απάντησα κουνώντας με τη σειρά μου το κεφάλι.