«Νόμιζε ότι η λευκή μπλούζα θα την προστάτευε», είπε η μητέρα της Razan al-Najjar στους δημοσιογράφους που πήγαν να της πάρουν συνέντευξη, σε ένα μάλλον ξεχειλωμένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Guardian. Εκεί μαθαίνουμε για την πρακτική που ακολουθούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές προκειμένου να προσεγγίσουν τραυματίες στη λωρίδα της Γάζας αλλά, όπως σημειώνουν οι δημοσιογράφοι, «the strategy is not working». Η Razan al-Najjar ήταν η δεύτερη γιατρός/νοσηλεύτρια που σκοτώθηκε από Ισραηλινά πυρά μέσα σε δέκα εβδομάδες, μας λένε. Για τον πρώτο νεκρό όμως δεν δίνεται καμιά πληροφορία, κανένα στοιχείο, λες και ο σκοπός της ζωής του ήταν να καταλήξει ως νούμερο σε μια στατιστική.

Η περίπτωση της Razan al-Najjar έχει διαφορετική αντιμετώπιση από τα μέσα (και καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε γιατί έχει διαφορετική αντιμετώπιση). Εξιστόρηση και προβολή του συμβάντος, βιογραφικά στοιχεία, μιλά η μητέρα και συνάδελφοι, εμφανίζεται και ο αρραβωνιαστικός που δεν πρόλαβε, όλα πολύ πλέον και πέραν της στατιστικής απαρίθμησης. Και σε μια σύντομη παράγραφο μαθαίνουμε ότι την Παρασκευή οι Ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν άλλους τρεις Παλαιστινίους. Ο ένας, μαθαίνουμε, ήταν 15 χρονών. Οι άλλοι είναι απλούστερα μέρος της τρομακτικής στατιστικής ― διπλά τρομακτικής γιατί έχουμε αρχίσει να την συνηθίζουμε.

Οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν, επισημαίνει η Sabrine al-Najjar. Αν υποθέσουμε ότι ήταν ποτέ ουσιαστικά διαφορετικοί. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κανόνες, άσυλα, απαράβατα, πανανθρώπινα σύμβολα και αξίες. Ο Jean Renoir το αμφισβήτησε ουσιαστικά από το 1939 στο «La Règle du Jeu», από από τα σημαντικότερα έργα τέχνης του εικοστού αιώνα. Δεν παίζουν όλοι με τους ίδιους κανόνες. Δεν παίζουν όλοι το ίδιο παιχνίδι. Δεν είναι καν παιχνίδι, προειδοποίησε ο David Bowie πιο πρόσφατα, με το τραγούδι «It’s No Game» (σε δύο μέρη, ανοίγει και κλείνει το δίσκο «Scary Monsters»):

Silhouettes and shadows watch the revolution
No more free steps to heaven
Just walkie-talkie, heaven or hearth
Just big heads and drums, full speed and pagan
And it’s no game

I am barred from the event
I really don’t understand the situation
So where’s the moral
People have their fingers broken
To be insulted by these fascists it’s so degrading
And it’s no game

Documentaries on refugees,
couples ‘gainst the target
Throw a rock against the road,
and it breaks into pieces
Draw the blinds on yesterday,
and it’s all so much scarier
Put a bullet in my brain,
and it makes all the papers

Children round the world,
put camel shit on the walls

They’re making carpets on treadmills,
or garbage sorting

And it’s no game

Αυτά ήδη από το 1980. Το τραγούδι τότε πέρασε μάλλον απαρατήρητο, και ο εξουθενωμένος και απογοητευμένος Bowie έκλεισε ως πολιτικός σχολιαστής και τρία χρόνια αργότερα άνοιξε τη δεύτερη φάση της καριέρας του με το «Let’s Dance», τον πιο δημοφιλή του δίσκο, που πούλησε σχεδόν 11 εκατομμύρια αντίτυπα.