Υπενθυμίζω ότι η Πολιτική, την οποία συχνά επιζητώ και ζητώ να ορθοποδήσει στην ελληνική Σαχάρα των Ιδεών, είναι σχετικά νεοσύστατη Τέχνη του Υπάρχειν, εάν θέσουμε ως terminus pro το κρανίο του ανθρώπου των Πετραλώνων.

Και δεν βρίσκεται στην βαρετή κι αναμενόμενη λίστα των Επιτευγμάτων υπό συνεχή Άνοδο.

Συχνά παλιμπαιδίζει και πισωγυρίζει, βυθίζοντας τα πέλματα μέσα σε τσιμέντο, όταν κακόβουλοι μαφιόζοι ετοιμάζονται να την βουτήξουν στα άπατα.

Ειδικά σε χώρες που επινοήθηκαν, όπως η εδική μας, συμβαίνει κάτι χειρότερο: μεγάλα τμήματα της γεωγραφίας, της ιστορίας και της κοινωνίας μας, μόλις παίρνουν χαμπάρι πως κινδυνεύει το μελό τους, οχυρώνονται πίσω από το «εμείς έτσι τα βρήκαμε», κι ας τα ψάχνουν αυτά που βρήκανε  μέσα σε ένα τουρλουμπούκι από σκραπ.

Το «έτσι κάνουν όλες» και το «αγάπης αγώνας άγονος» είναι καλή πρόφαση, αλλά καθόλου πειστική δικαιολογία.

Βαρέθηκα το πανεθνικό άσμα «κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο» από πειθαρχημένες, ενθουσιώδεις ομάδες που πιστεύουν σε ένα και μόνο πολιτικό εύρημα: την πίστη πως υπάρχει στον τόπο μας μόνον Χαρτοβασίλειο, επομένως τι να τον κάμεις τον Αιώνα των Φώτων; Προσάναμμα;

Αυτή είναι μια ευθεία βολή κατά των καταγέλαστων θεμάτων που μας απασχολούν, όλα ντυμένα στην προβιά της πολιτικής διαμάχης.