Η διαρκής τρελή χαρά
28-08-2018

Οι αφίσες στις στάσεις των λεωφορείων σε προδιαθέτουν για την καινούρια σεζόν, την οποία ο Γρηγόρης, ο Γιώργος, η Νάνσυ και ο Παναγής, την υποδέχονται -πως αλλιώς;- με χαμόγελο, με μούτες, με πονηρούτσικο βλέμμα, με παιχνιδιάρικη διάθεση, με κέφι. Τη Νάνσυ και τον Παναγή δεν έχω τη χαρά να τους γνωρίζω, γνωρίζω τον Γρηγόρη και τον Γιώργο όμως, οπότε ψάχνω να βρω κάτι που είχα γράψει πριν πολλά χρόνια για ανθρωπότυπους σαν τον δικό τους:

«Ποιο είναι το job description για έναν παρουσιαστή τηλεπαιχνιδιών, ποια τα απαιτούμενα προσόντα; Να είναι επικοινωνιακός, ευχάριστος, χιουμορίστας, ετοιμόλογος, μονίμως ευδιάθετος, φιλγκουντικός και θετικενεργίτης; Τι σόι παράξενη εξειδίκευση είναι αυτή; Υπάρχει επάγγελμα πιο κοντά στον όρο αεριτζής;», έλεγα μεταξύ άλλων βαριών κι ασήκωτων κατηγοριών, καταλήγοντας στο τέλος πως «Ο τηλεπαιχνιδιάρης προσκομίζει ενώπιον του φακού το κορμί του, την επιφάνεια του κορμιού του, την επιφάνεια του εαυτού του, προσκομίζει την απουσία εαυτού προκειμένου να μην υπάρξει με την μεσολάβηση βάθους οποιαδήποτε εμπλοκή και βραχυκυκλώσουν οι κάμερες».

Όσο όμως κι αν εξακολουθεί αυτός ο τύπος ανθρώπου να μου προξενεί σχεδόν αποστροφή, έχω αρχίσει να πιστεύω και το εξής: ότι απέναντι στο πούλημα της διαρκούς τρελής χαράς υπάρχει ένας άλλος τύπου ανθρώπου που φοράει μια πόζα διαρκούς βαριάς μελαγχολίας κι ότι απέναντι στο πούλημα της θετικής διάθεσης υπάρχει και η πόζα της μουντής μουντάδας.

Δεν σου προσδίδει ούτε βάθος ούτε εαυτό να προσποιείσαι τον καταραμένο. Ναι, είναι ψεύτικο πράγμα η διαρκής τρελή χαρά. Αλλά ίσως όσοι προπαγανδίζουν το συγκεκριμένο προϊόν, προπαγανδίζουν ένα προϊόν προτιμότερο από εκείνο που προπαγανδίζουν οι αιωνίως πεσιμιστές.

Μίσος βαθύ για τους Λιανούς αυτού του κόσμου, αλλά ιδανικό είναι η χαρά – όχι η μίρλα.

 

1 σχόλιο:
  • Avatar Darko
    29-08-2018 23:37

    Η μίρλα είναι το θερμοκήπιο των λεπταίσθητων ψυχών. Ποσώς μας αφορά! Δεν είναι όμως μίρλα αγαπητέ να λες ότι ξυπνάς από τ΄ αχάραγα ενώ αγαπάς παράφορα τη ζωή και ξέρεις ότι εκείνη την ώρα θα μπορούσες να έχεις το χέρι σου ανάμεσα στους τρυφερούς μηρούς μιας Καλλιθιώτισσας- λέω εγώ τώρα…- τη στιγμή που εκρήγνυται το ξυπνητήρι.
    Δεν είναι ούτε μίρλα, ούτε μοίρα, μ΄ όλο που συχνά φοβάσαι το πρωί ότι η ζωή μοιάζει κάπως έτσι. Είναι πολύ άσχημα τα πρόσωπα των ανθρώπων εκείνη την ώρα. Δεν έχουν αποκτήσει ακόμη κάποιο συμβατικό σχήμα. Δεν ξέρεις καν σε ποια κατηγορία ανήκουν. Είναι συναισθηματικά αδιαβάθμητοι. (Όταν ξημερώνει και παίρνεις στη δουλειά τις πρώτες βαθειές ανάσες με καφέ και τσιγάρο αναθαρρείς κάπως κι όλα φωτίζονται αλλοιώς).Υπάρχουμε βαθειά μέσα σ΄ αυτόν τον κόσμο. Αστεφείς και άδοξοι βεβαίως. Αλλά, διάολε, όχι χωρίς χαρές!
    Όθεν, ούτε πεσιμιστές, ούτε χαζοχαρούμενοι. Χλευάζουμε λοιπόν, (με το αίμα μας…) αυτό το καρναβάλι στο οποίο εν τέλει προσωρινά παρευρισκόμαστε σε κατάσταση σχετικής νηφαλιότητας. Οι ηθικές μας κρίσεις, οι χαμέρπειες και οι μικρότητες, οφείλονται απλά, στον μέθυσο χαρακτήρα μας.

Αφήστε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*
*
*