Δεν ξέρω πόσες φορές είδα το γκολ του Μανωλά χθες βράδυ. Πολλές πάντως. Εντάξει, δεν γνωρίζω σε βάθος όλα τα σπορ, αλλά από όσα γνωρίζω μόνο το ποδόσφαιρο γειτνιάζει τόσο με το «θαύμα». Υπάρχει κάτι ψυχικά ζωοποιό σε τέτοιου είδους αποτελέσματα που δεν μπορεί κανείς στην πραγματικότητα ούτε να τα διανοηθεί πριν συμβούν. Για αυτό και όταν συμβαίνουν σταματάει για λίγο το μυαλό. Αν είσαι οπαδός της Ρόμα, έχεις ζήσει μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής σου όταν γίνεται το 3-0. Κι επειδή γενικά βερμπαλίζω και χρησιμοποιώ άλλοτε μεγαλοστομίες άλλοτε μεταφορές, εδώ κυριολεκτώ απόλυτα. Αν είσαι οπαδός της Ρόμα, έχεις ζήσει μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής σου όταν γίνεται το 3-0. Ό,τι άλλο κι αν έχει συμβεί στη ζωή σου, υπέροχα πράγματα, άθλια πράγματα, αν είσαι οπαδός της Ρόμα, έχεις ζήσει μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της όταν γίνεται το 3-0. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέω, απλά δεν ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο. Και ναι, λογικό να σου φαίνεται υπερβολή. Αλλά δεν είναι. Αν είσαι οπαδός της Ρόμα, έχεις ζήσει μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής σου όταν γίνεται το 3-0. Ο τρίτος παγκόσμιος να ξεκινήσει σήμερα, είκοσι χρόνια ολέθρου να επακολουθήσουν, αν είσαι οπαδός της Ρόμα, έχεις ζήσει μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής σου όταν γίνεται το 3-0. Αν δεν είσαι οπαδός της, απλά βλέπεις το γκολ ξανά και ξανά και ξανά. Και δακρύζεις. Επειδή ζεις σε ένα κουκούλι και δεν έχεις σημαντικά προβλήματα; Όχι για αυτό. Γιατί είναι εμπειρία σχεδόν υπερβατική. Για αυτό. Γιατί τη βάζεις στο πλαίσιό της και συνειδητοποιείς τι ακριβώς έχει γίνει. Δεν δακρύζεις για σφαγές στη Συρία; Ναι, αυτό είναι άλλο. Εκεί και κουκούλι και όλα. Αλλά στο 3-0 συμβαίνει κάτι που αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι, είναι μόνο επειδή δεν ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο. Και μια τελική σκέψη. Ίσως παντού και πάντα ο ρόλος της εξουσίας είναι να προσπαθεί να αποτρέψει τις υπερβατικές εμπειρίες, ίσως παντού και πάντα ο ρόλος της εξουσίας είναι να εμποδίζει τα θαύματα, να διασφαλίζει με κάθε τρόπο την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Για να γίνει το 3-0 χρειάζεται πρώτα το 2-0. Και για να γίνει το 2-0 χρειάζεται να σφυριχθεί το πέναλτι. Και παίρνει ο Πικέ τον Τζέκο καροτσάκι, καροτσάδα, καρότσα, ημιαξονικό, φορτηγό, τον κρατάει από το χέρι, τον τραβάει, τον ξανατραβάει, αυτός δεν πέφτει, συνεχίζει να τον τραβάει. Μπροστά στο διαιτητή. Γιατί ξέρει ότι είναι ο Πικέ και παίζει στην Μπαρτσελόνα. Και είναι πολύ πιθανό να μην το σφυρίξουν. Και το αφήνει. Και του το λέει από τα ακουστικά ο άλλος διαιτητής. Οπότε τελικά το σφυρίζει. Αλλιώς θα το άφηνε. Και μπορεί το 2-0 και το 3-0 να μην είχαν γίνει ποτέ. Και αν ήσουν οπαδός της Ρόμα, μπορεί να πέθαινες μετά από 60 χρόνια και να μην είχες ζήσει ποτέ στιγμή σαν αυτήν. Η εξουσία θα είναι πάντα με το καθεστώς, η αμφιβολία θα είναι πάντα με τον ισχυρό, η αμφιβολία θα είναι πάντα εμπόδιο στο δρόμο για το θαύμα.