Μια φορά στα χίλια θέματα της σοσιαλμιντιακής επικαιρότητας βαριέμαι να εκφέρω γνώμη, οπότε αντί για την Παπαχρήστου, θέλω να πω κάτι για τις δηλώσεις μιας άλλης αθλήτριας του στίβου που πήρε μετάλλιο, της Μπελιμπασάκη: «Λυπάμαι πραγματικά για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Είναι απογοητευτική. Πλημμυρίζουμε. Καιγόμαστε. Υπάρχει ανεργία. Υπάρχει πείνα». Και θέλω να κάνω τη διάκριση ανάμεσα στα δύο πρώτα και στα δύο δεύτερα κακά που περιγράφει. Η πλημμύρα στην Μάνδρα και η φωτιά στο Μάτι είχαν εντελώς τραγικές συνέπειες, αλλά δεν παύουν να αποτελούν πιο «θεαματικά» γεγονότα, δεν παύουν να αποτελούν γεγονότα που εντάσσονται αυτονόητα στην κοινωνία του θεάματος και στον δημόσιο λόγο, δεν παύουν να εκλαμβάνονται -παρ’ όλη την μικροπολιτική εκμετάλλευση και παρ’ όλες τις δομικές τους αιτίες- ως πιο απολίτικα γεγονότα, δεν παύουν κυρίως να είναι γεγονότα τα οποία, ακριβώς εξαιτίας αυτού του πιο απoλίτικου χαρακτήρα του, αντιμετωπίζονται με μια λεκτική ευαισθητοποίηση στις πάσης φύσεως αθλητικές διοργανώσεις που τα ακολουθούν χρονικά.

Αλλά η ανεργία είναι σχεδόν εκτοπισμένη από τον δημόσιο διάλογο. Κι αν η λέξη ανεργία είναι εκτοπισμένη, η λέξη πείνα είναι σχεδόν ταμπού. Σκανδαλίζει. Πεινάνε όντως στην Ελλάδα σήμερα; Οκ, πείνασαν κάποιοι τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτά πάει, τα συζητήσαμε, το εξαντλήσαμε το θέμα του μνημονίου, το οποίο από τον Σεπτέμβρη του 15 και μετά άρχισε να εξαφανίζεται από τον ορίζοντά μας, μαζί με τους ανθρώπους που δεν έχουν δουλειά και ανθρώπους που άκουσον – άκουσον, πεινάνε.

Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας. Μόνο θλιμμένους για φυσικές καταστροφές. Για τα υπόλοιπα ας μην λαϊκίζουμε. Ας πούμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρωταθλητές μας στην προετοιμασία τους. Ανεργία, πείνα και μαλακίες.