Μετρημένοι φίλοι, διαδικτυακή ευγένεια, γιορτάζω ένα από τα τελευταία χρόνια που το μυαλό μου κάνει στράκες, με το σώμα είμαι σε φάση αποδοχής μνημονίου ,μερικά άκρα μου έχουν αυτονομηθεί και απαιτούν μετονομασία ή αυτονομία, αν έπαιρνα όλα τα φάρμακα που μου προτείνουν, θα κοβόμουν στην αξιολόγηση, από καιρό κατανοώ όλες τις αναγνώσεις μου σε αξιομνημόνευτο ποσοστό, συνήθως γύρω στο 8%, ο άλλος με χαιρετάει και ξέρω τι θα μου ζητήσει και τι θα του δώσω.Τα παιδιά μου από την Φλαμανδία μου στέλνουν την τακτική ενημέρωση που τους δίνουν οι δασκάλες για την τάξη που παρακολουθεί ο εγγονός μου πριν κλείσει τα τρία και ευωχούμαι, υπήρξα παθιασμένος με όλα τα ζητήματα που ποτέ δεν μου άρεζαν, κάθε εβδομάδα και ένας γνωστός αποχωρεί στα θυμαράκια, έχω λίγον καιρό ή λίγη ώρα ώσπου η αποχώρηση να γίνει καθημερινή, αλλά μπορώ ακόμη να ψελλίσω πως η ζωή είναι τεράστια ποσότητα, σαν τη Χαλκιδική έχει και παραέχει, σαν τη γραφή δεν έχει, κι εσύ μαθαίνεις.