Οι πενηντάχρονοι πολιτικοί της άνω δεξιάς
(1968-2018)
Ποίησις είναι το νερόν που πίπτει, αι πλημμύραι της Ελεφσίνος …Προορισμός της Ποιήσεως, είναι να μας υποβάλη ορέα σηνεσθήματα κι’ όχι πενθίμους σκέψεις.
ΜΠΟΣΤ, ΑΛΗΛΟΓΡΑΦΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΤΑ, 4 προ Κυρ.Μητσ. (1964 μ.Χ.)
«Υποθάλπτει την βία»—
Εν συνεχεία:
«Η παράταξη την οποία ηγούμαι»—
Και παρακάτω ακούμε:
«Εκθρέφεται μια νέα γενιά»—
Κι ακολουθεί η βροντοκανονιά:
«Αντιβαίνει τους βασικούς κανόνες»—
Και «πράματι», ελαφρωμένο κατά γάμμα—
Κι ακολουθεί η θεωρία για την Ιστορία,—
Που την επικροτεί και η Μαρία—
«Δύο και ένα κάνουν τρία,
και το σημερινό δεκαεφτάχρονο παιδί
δεν νοιάζεται για το [χίλια εννιακόσια]εξήντα τρία»—
για «Γκουτζαμάνηδες», για τρίκυκλα,
για το ποία ήταν τα συμβάντα
και τι έχει βάλει η Ιστορία στην πάντα,
με κεφαλαίο ή πεζό,
καθόσον πρόκειται για δύσμορφη
και γηραιά κυρία, και, όπως λέει και η Μαρία,
«Εγώ γεννήθηκα το εξήντα οχτώ», και ούτε καν
Στη Σαλονίκη,
Και στην Ιστορία κατοικώ με νοίκι,
προσωρινά, όσο διαρκώ.
Κι ας φύγουμε επιτέλους απ΄το θέμα αυτό,
Κι ας πάμε προς το μακεδονικό, όπου
«η γείτονα χώρα» έχει σκοπό ύπουλο
Και αλυτρωτικό —
Γιατί δηλαδή πρέπει να γίνει γνωστό
Πότε απέθανε ο ελπιδοφόρος κορηφέος στοχαστής Βίκτωρ Κοκτώ;
Έκαστος άνθροπος είναι ένα φρούτο που σαπίζει
Και εισβάλη εις το Χόμα πίπτων από ένα δενδρύλιον διστιχός.
Εξουσία είναι το τελεφτέον πράγμα που μας ενδιαφέρει
Την στιγμήν αυτήν. Εργαζόμεθα αφιλοκερδώς
Δια την σταθερότητα του νομίσματος
Και όχι διά υλικάς απολαβάς.
Όσον δια τα άλλα που έλεγεν αφτός ο «Γκουτζαμάνης»,
Ότι εφόνεφσα δια 11.000 όπου έλαβον
Και άλας κακοηθείας, αλλ’ εάν εμείς εγνορίζαμε
Πόσην μεγάλην ανάγκην είχε,
Θα του τις δίναμε χορίς να φονέφση,
Διότι 11.000 δι’ ημάς δεν έχουν καμίαν αξίαν.
Απόδειξις ότι και 11.000, ούτε και θα τις φορολογήσουμε,
Ακόμα και από τους εφοπλιστάς
Που συμβένει να κερδίζουν τέτοια ποσά.
Και εδώ βάλτε καμια τελεία.
Ιστερόγραφον: Αποφέβγον ο Κυριάκος να αναφερθεί εις τίχιν σηντάξεον, και δίδον έμφασην εις γεννιθέντας εν το εικοστό πρότο αιόνη, μίπος σκοπή και αποσκοπή εις τινα γεροντωκάθαρσην, φρυκτήν με διατρέχι ηποψία.
Αυτά τα μάτια του Κυριάκου… Ανέκφραστο ολοκαύτωμα. Μόχθος που οικοδομείται μέσα στην ανυπαρξία. Δυό άνευροι κύκλοι που εχθρεύονται τις ελπίδες και στερούνται παντελώς ενδιαφέροντος.
Ό,τι πιάνει στο στόμα του το ενταφιάζει.
Ασυνάρπαστοι με αυτόν και τον Τσίπρα θα πεθάνουμε. Μέσα σε αυτήν την γελοία συμμετρία.
Δεν έχωμε σωσμό απο αυτούς. Κι αυτός είναι ο ορισμός της δυστυχίας μας.
Ένας ωραίος στα νιάτα του, αλλά και τώρα, άνδρας Νεοσμυρνιώτης.
Ο Κώστας Παπαϊωάννου. Αυτός ο Έντιμος Δημοσιογράφος πρωτοστάτησε στην αποκάλυψη!
Αψηλός στην ώρα του κι αγαπημένος θαρρώ των γυναικών- όπως έλεγε ο αείμνηστος Βρανάς και τον πιστεύω- τα έγραψε όταν έπρεπε εκείνες τις ημέρες του ζόφου. Κι ας πήρανε άλλοι την δόξα…
Κι ύστερα απο σεμνότητα και αδιαφορία παραμέρισε. Του αρκούσε που τον ξέραν όσοι έπρεπε- ο Βούλτεψης φερ΄ επείν- άσχετα πως κατάληξε με τον πατέρα Μητσοτάκη μετά- και το σινάφι του.
Τους κάλεσε ο εισαγγελέας Δελαπόρτας παραμονές της Δίκης, αν και τον πίεζε ο Κόλλιας του Α(γ)ρείου Πάγου να κλείσει την «υπόθεση» και τους έδειξε ιδιωτικώς το υλικό της δολοφονίας.
Ο ένας τα έγραψε στην Αυγή, αφού μπορούσε, φόρα παρτίδα. Ο άλλος, το χειρίστηκε με τόση μαεστρία, ώστε, όποιος διαβάσει εκείνα τα ρεπορτάζ του Παπαϊωάννου στην Ακρόπολη, θα πάρει ισόβια δημοσιογραφικά μαθήματα.
Κοιτάζοντάς τον εξεταστικά χρόνια πολλά αργότερα, όταν φεύγαμε χαράματα ας πούμε, από Σόλωνος και Μασσαλίας για τον Σουλαντίκα και μετά στον Πολυκανδριώτη την εποχή που η μόνη αίγλη ανήκε στους Κακαουνάκηδες (μολονότι ο τύπος αυτός ήταν συγκλονιστικός ρεπόρτερ!)και τους αναιδείς επιγόνους του, σκεπτόμουν πάντα τον στίχο του Χριστιανόπουλου «Καϋμμένε Μακρυγιάννη. Τζάκιζες τη χέρα σου για να χορεύουν σέϊκ τα κωλόπαιδα»…
Α, ρε Κούλη, ρε Κούλη…