«Ο Αύγουστος χαμογελά χαϊδεύοντας τα αστέρια των ουρανών, θέλει να ακούει το γέλιο των παιδιών, να ατενίζει την ελπίδα χαραγμένη στο πρόσωπό μας. Καλό μήνα μας εύχεται με λάμψη πονηρή στα μάτια του»

Ή αλλοιώς: «πότε θ΄ανοίξωμε πανιά να πιάσω το τεμόνι, να δω της Λέρος τα βουνά να μου διαβούν οι πόνοι». Μπορεί και «Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!»

Aνήκω στους αισιόδοξους που επιμένουν πως κάποια λάμια αντιπαθεί τον κύριο Κοτζιά και τον τρολάρει συστηματικά. Δε μπορεί, λέω, αυτός ο μυριστικός πληθυντικός να βγαίνει από ανθρώπου γέννα.