Και αφού γίναμε όλοι μια παρέα, αρχίσαν τα «δικαιώματα». Οι χρήστες θα αναρωτηθούν για το πού βρίσκεσαι αν δεν αναρτήσεις κάποιες μέρες, θα σε σβήσουν αν δεν ανταποδώσεις το like κάποιες μέρες, θα σε νουθετήσουν για μερικά γραφόμενα αλλά και θα σχολιάσουν την απούσια σου όσο και την συχνή σου παρουσία. Και αν στον πραγματικό κόσμο θες να εξαφανιστείς είναι κάτι εύκολο σε γενικές γραμμές, στο κόσμο των σόσιαλ μίντια αν δεν έχεις πάρει οριστικές αποφάσεις για την τύχη του προφίλ σου, είναι σαν να βρίσκεσαι πανταχού παρόντας και έτσι θα σου φέρονται -ίσως και χειρότερα γιατί υπάρχει αυτή η ιδιοτύπη θέση σου στο διαδικτύο που είναι μία συνεχή διατριβή στην αϋπνία, την αιώνια κριτική για την προχθεσινή κλανιά μετά από δηλητηρίαση και πάει λέγοντας.
Η σχέση που δημιουργείται μεταξύ των χρηστών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί φιλία αλλά ούτε και μία απλή γνωριμία. Η λανθάνουσα εκδοχή αυτής της κατάστασης είναι εκείνη η ενδιάμεση μορφή σχέσης του μοιράζεσθαι τόσες σκέψεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι δεκανίκι ο ένας του άλλου, ο ώμος για να κλάψεις ή η προστατευτική κολλητή σου από το δημοτικό γιατί το facebook, το σναπτσατ, το βάιμπερ κλείνει και μπορεί να μην ανοίξει πάντα με το πρωινό ξύπνημα. Ο τάφρος της μη φυσικής επαφής των ατόμων έχει το θετικό αντίκτυπο της λιγότερης και πιο νωθρής εξέλιξης της ανοίας για ένα πρόσωπο, αλλά από την άλλη η δικτατορία της κτητικότητας του να είσαι παρών στο τιελ φαίνεται να καθορίζεται από διαφορετικούς παράγοντες – ποτέ υγιείς.
To προφίλ δηλαδή δεν είσαι απλά εσύ. Είναι σαν ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα και όταν για κάποιο έκτακτο λόγο διακοπεί η προβολή του, ο τηλεθεατής μπορεί να πει «εντάξει, θα δούμε κάτι άλλο». Όμως, μπορεί να πάρει τηλέφωνο στον σταθμό και να καταγγείλει την ασυνέπεια του προγράμματος. Κάπως έτσι και το προφίλ που είναι αγέρωχο σε χαλάζι και καλοκαιρινές διακοπές, μεταμεσονύκτιες ώρες ή βιολογικές ανάγκες, είναι αδίστακτο και σταθερό όπως η αιωνιότητα. Και η αντιμετώπιση του αποδέκτη, θεατή, λαϊκιστή, ισότιμο εντελώς και υποχρεωμένο ευεργέτη είναι πολύ σκληρή για όσα απίδια χώρεσε ο σάκος και θέλει να του ανταποδώσεις αν όχι τα ίσα, αν όχι περισσότερα, τουλάχιστον πολύ περισσότερα.
Φταίει και το προφίλ, φταίνε και οι άλλοι. Σε όλες τις σχέσεις φταίνε και οι δύο. Στις πιο σπιρτόζες σχέσεις φταίει και κάποιος τρίτος. Εδώ ο Ζουκ που μας πότισε το ελιξήριο της ύπαρξης και άντε να το ζήσεις με κάτι πιο ήπιο όπως τον τρισδιάστατο γείτονα, την περιπτερού σου και τη φίλη σου που μπορεί να μην έχει και την διάθεσή σου να ακούσει τη σκέψη σου αλλά πολύ ευχαρίστως να τη διαβάσει όταν θα μπορέσει στον τοίχο της.
