Οι πρίγκιπες των παραμυθιών δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των πριγκίπων των πραγματικότητας. Στο αρχετυπικό ρομάντζο το αντικείμενο του μεγάλου έρωτα δεν μπορεί να είναι ένας κοινός θνητός. Όσο και να ερωτευθείς έναν κοινό θνητό, πρόκειται για έρωτα δεύτερης κατηγορίας, πρόκειται για έρωτα όχι αντάξιο του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού. Ο άντρας δεν είναι το μέσα του, δεν είναι το έξω του, δεν είναι το είναι του, δεν είναι το φαίνεσθαί του. Ο άντρας είναι το στάτους του. Και στάτους υψηλότερο του βασιλικού δεν μπορεί να υπάρξει. Σόρι άνθρωποι της σόου μπιζ, σόρι άνθρωποι της εξουσίας, σόρι άνθρωποι των πολλών – πολλών χρημάτων, σόρι άνθρωποι του πνεύματος. Σόρι, αλλά γαλάζιο αίμα. Σόρι, αλλά παλάτια και δυναστείες. Σόρι, αλλά βασιλιάς. Ποιος να συγκριθεί μαζί σου; Μόνο ένας άντρας – θεός ίσως. Αλλά όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά.

Κάπως έτσι και δίχως ίχνος ειρωνείας, ο έρωτας της Μέγκαν για τον Χάρι, είναι ο πιο αγνός, ο πιο ατόφιος, ο πιο κοντά στο πρωτότυπο και στο ιδεατό έρωτας που μπορεί να υπάρξει.