Με κάποιον σχεδόν ανεξήγητο τρόπο, κάθε φορά που ο Μαραντόνα αποδεικνύει ότι είναι μαζί για λύπηση και για περιφρόνηση, αδυνατείς να διαχωρίσεις την ασταμάτητη έκπτωσή του από όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν κάποτε τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Ιστορίας. Όσο κι αν ασταμάτητα εκπίπτει, ο Ντιέγκο θα παραμένει ανέκπτωτος. Γιατί; Ίσως επειδή οι πανηγυρισμοί του δεν είναι μόνο καραγκιοζιλίκι, ίσως επειδή στους πανηγυρισμούς του διασώζεται πίσω από τους τόνους ουσιών και καταχρήσεων μια γυμνή επιθυμία, ένας γυμνός αλαλαγμός, η τρομερή κραυγή ενός πολεμιστή που μόνο ο εαυτός του μπόρεσε ποτέ να τον βάλει κάτω.