Mark Rothko 1960
Έπειτα…
30-07-2018

Η Αθήνα συνεχίζει να είναι ένα πολύ άσχημο μέρος να επισκεφθείς το καλοκαίρι.

Όλα τα πεζοδρόμιά της έχουν ένα φιλμ λάσπης, διαφανούς κόλλας με μικροκόκκους από νέφος, κόπρανα, τσίχλες, πρέζα. Οι παλιές πολυκατοικίες με τις πιλοτές μοιάζουν θειάδες με σηκωμένα τα φορέματά τους να προσπαθούν να πηδήξουν πάνω από τις λακκούβες του δρόμου. Με τα θλιμμένα τους μικρά παράθυρα και τα σαπισμένα κάγκελα, με τις στραβοχυμένες μπουγάδες και τα ξερατά για φύλλα φίκων απορροφούν και αντανακλούν το τέλος μιας πόλης που είχες να ελπίζεις κάτι. Όλα ένα φρικιαστικό τοπίο. Οι τηλεοράσεις από μέσα αναβοσβήνουν χαρούμενες. Κόκκινες οθόνες, λευκές οθόνες, μαύρες οθόνες, χλιαρές εκλάμψεις, σκιές στον τοίχο. Φωτιές, νεκροί, αγνοούμενοι.

Οι άνθρωποι ξύνονται, πνίγονται σιγά σιγά μπροστά από τις οθόνες και η ζέστη…

Η ζέστη που φράζει τα ρουθούνια, τους πόρους του δέρματος. Όλοι μοιάζουν με κεραίες που αναμεταδίδουν σήματα. Οι ειδήσεις πικρές. Διαφημίζουν τον θάνατο ως τον πιο αποτελεσματικό τραπεζίτη.

Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να μαθαίνει όλο αυτό το μακάβριο τέλος συναθρώπων. Κάποιοι θλίβονται, κάποιοι το σημειώνουν στο ημερολόγιο τους, κάποιοι θα το συζητήσουν τρώγοντας μεζεδάκια στα ταβερνάκια και ίσως οι νευρικές τους απολήξεις για λίγο να προσομοιώσουν το μίσος της ίδιας της φύσης/ της ζωής/ της θεατρικής σκηνής προς τους αναπνέοντες ενοικαστές της. Αυτή η σπιτονοικοιρά είναι πολύ άγρια όταν δεν της πληρώνεις το νοίκι και με το δίκιο της γιατί αμέσως θα σου φέρει μάστορα για κάθε σου ζημιά και σου έχει δωρεάν πάρκινγκ και τσάμπα συγγνώμη αν σε ξυπνήσει κάποιος θόρυβος εν ώρα  κοινής ησυχίας.

Η έπαρση της στιγμής δεν σου επιτρέπει να αγιάσεις.

Η ζωή είναι  η αλαζονεία της αναπνοής που δεν μπορείς να αποφύγεις. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση –νομίζεις- για να συνεχίζεις να εισπνέεις και να εκπνέεις. Κάτι τέτοιες στιγμές που οι πνεύμονες θέτουν τα ηθικά ζητήματα, κάτι τέτοιες στιγμές όμως δίνουν και τις απαντήσεις.

Για αυτό αν αναρωτιέται κάποιος αν είναι πασοκίλα να δώσουν σε όσους έχασαν ανθρώπους στη φωτιά μία θέση στο δημόσιο ή κάποια μόρια για να μπουν σε καλύτερες σχολές, την απάντηση τους την δίνει η ζωή. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει το κράτος για να δώσει αναπνοή προς την κατεύθυνση της κανονικής ροής του χρόνου. Είναι το ανθρώπινα αυτονόητο. Να δώσει μία κανονικότητα σε μία ζωή που έγινε συντρίμμια, μία βοήθεια που θα υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν την απελπισία και να τους αποδιώξουν το επιπρόσθετο βάρος μίας συνέντευξης και μία θέσης επισφαλούς που χρειάζεται νεύρα για να την διατηρήσεις σε απόλυτα ανταγωνιστικά εργασιακά περιβάλλοντα. Όχι κανακέματα δίχως νόημα. Απλώς ένα φακός μέσα στο μαύρο χάος των συναισθημάτων. Αυτό σημαίνει ισότιμη αντιμετώπιση των ανθρώπων. Δεν θα γίνουν προικοθήρες της ζωής. Τους δίνει μία σκάλα στο κενό. Για αυτό κλείστε τα στόματά σας μερικοί.

Αφήστε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*
*
*