Ξαναβλέποντας τις ταινίες της σειράς του Χωροφύλακα του St Tropez, αυτή τη φορά με τα παιδιά μου, πρόσεξα την αισθητή διαφορά ποιότητας που έχουν οι πρώτες τρεις ταινίες, που γυρίστηκαν τη δεκαετία του 1960, από τις υπόλοιπες.

Δεν είναι μόνο το δαιμόνιο ταλέντο του Louis de Funès, που είναι στην καλή του ώρα, υπάρχει και μια ακόμη διαφορά: στις τρεις πρώτες, στο ρόλο της Νικόλ, κόρης του χωροφύλακα, εμφανίζεται η Geneviève Grad.

Άλλη μια χαριτωμένη γαλλίδα των σίξτις, με την κόμμωση, τα φορέματα και ο στυλ που προσπάθησαν ματαίως να μιμηθούν οι δικές μας στάρλετ. Υπήρχε αγεφύρωτο πολιτισμικό χάσμα, για πολλά χρόνια. Αναζήτησα το ίχνος της στο διαδίκτυο και βρήκα μια νεανική φωτογραφία της με σκούρα μαλλιά, και με τον Jean-Pierre Cassel και την πρόωρα χαμένη Françoise Dorléac, που ήταν η μεγάλη αδελφή της Catherine Deneuve.

Σε άλλες εικόνες, πρόσεξα ότι ακολούθησε την παράδοση της βαμμένης ελιάς στο πρόσωπο που άλλαζε θέση, δεν έκανε μεγάλη καριέρα μετά από αυτές τις κωμωδίες,

Στις ταινίες του St Tropez τραγούδησε και το μουσικό θέμα που έγινε σχετικό σουξέ στην εποχή του.

Καλώς ή κακώς, αυτά ήταν τα πρότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε στη δεκαετία του 1960, που διαμορφώθηκαν έτσι μετά τον πόλεμο σε εξέλιξη των παλαιότερων ευρωπαϊκών και μας διαμόρφωσαν κι εμάς σε συνδυασμό με τα εγχώρια πρότυπα. Και όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα προς την Αμερική, που έδινε το ρυθμό και τον τόνο με την αίγλη του νικητή του πολέμου και της φαινομενικά αστείρευτης αφθονίας της καταναλωτικής κοινωνίας.

Είν’ όλ’ αυτά τα πράγματα πολύ παληά, λέει ο ποιητής. Όπως κι εμείς, άλλωστε, σε σχέση με την σύγχρονη κουλτούρα και τα πρότυπά της, με τα οποία μεγαλώνουν τα παιδιά μας.