Αν είχα μπει με άλλο βήμα στο χορό, τώρα δε θα ήμουν αυτή που κοιτάζεις. Θα είχα σηκώσει ήδη το παλτό μου από την γκαρνταρόμπα και θα είχα φύγει. Ανκόρ.

Αν εκείνη τη στιγμή που καθόμουν δίπλα στη σγουρομάλλα και ήμουν αποφασισμένη να κόψω τα μαλλιά μου πολύ κοντά, να τα βάψω κόκκινα και να βάλω κι ένα μονό, μεγάλο σκουλαρίκι στο δεξί αυτί το είχα πιστέψει, τώρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Θα αντίκριζα τον κόσμο με άλλο μάτι. Με μάτι που έχει μάθει να βάφεται και να μη το νοιάζει η μουτζούρα. Αλλά δεν τόλμησα να γίνω αλλιώς. Ανκόρ.

Και συναντάς μια παλιά σου γνωστή, μπορεί και την προηγούμενη σγουρομάλλα, μπορεί και κάποιον λιγότερο σημαντικό, δεν έχει σημασία. Και πάντα εύχεσαι να ήσουν άορατος, να άνοιξε η γη να σε καταπιεί. Ενώ το μόνο που θα έπρεπε να ευχόσουν είναι να είχες  τη μαγική ικανότητα να τον παρασύρεις σε μια βαθιά ειλικρινή κουβέντα, που δε θα θυμόσασταν όσα δεν έγιναν ποτέ, αλλά μέρες ίδιες και απαράλλαχτες με αυτές του παρόντος. Ανκόρ

Ίδιοι άνθρωποι ήμασταν και τότε και τώρα, δε μπορεί να κάναμε διαφορετικά πράγματα. Τα άλματα που υποθέσαμε πως κάναμε προς τα μπρος ήταν αναπηδήσεις σε ένα παλιό τραμπολίνο, την πρώτη ώρα μιας Τρίτης, που έξω έβρεχε και κλειστήκαμε για γυμναστική στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων. Από κάτι τέτοια μάθαμε να διαθέτουμε εαυτόν σε πολλαπλές χρήσεις, κόρη σου λέει, γυναίκα, φίλη, παιδί, γκόμενα, υπάλληλος, τυχερή, αιγαιοπελαγίτισσα, γειτόνισσα, λες και όλα αυτά δεν είναι δυο ίδια μάτια που κοιτάζουν σε έναν μοναδικό καθρέφτη. Και ο καθρέφτης να έσπαγε, τα μάτια θα έμεναν εκεί, δε σπάνε ποτέ. Ανκόρ

Εν συντομία γίνονται τα πιο μακρόσυρτα πράγματα. Πολλά λόγια ή κουραστικές υπαγορεύσεις,  νομίζεις πως έχεις δικαιολογήσει τον εαυτό σου προκαταβολικά, αλλά η αρχική υπόσχεση για συντομία είναι που σε έκανε κουραστικό. Αν υπήρχαν, βέβαια, άνθρωποι να μπορούν να καταλάβουν πόσο άσκοπα τραβιούνται σε μη σύντομες εν συντομία ζωές, οι ταινίες θα κρατούσαν ένα λεπτό και τα βιβλία μια σελίδα. Γιατί όλη η ουσία βρίσκεται στη λέξη ‘’ζω’’. Εν συντομία και επί μακρόν. Ανκόρ

Μη μετράς τα ανκόρ. Όσες φορές και αν βγει το πολύτιμο είδωλό μας στη σκηνή, δε λέμε να χορτάσουμε. Ακόμα και μετά το φινίτο λα μούζικα, κάτι θα μείνει να βουίζει στα αφτιά μας.