Όλοι όσοι ζούμε στις πόλεις και έχουμε ακόμη σώας τα φρένας, έχουμε μία πηγαία ανάγκη να εκδράμουμε στη φύση τις ημέρες των εορτών. Και αν το θέρος αυτό μεταφράζεται σε θάλασσα, αλατισμένα σώματα και αμμώδεις παραλίες, τον Χειμώνα και την Άνοιξη μεταφράζεται στο ορεινό χωριό με την κρύα ατμόσφαιρα και την μυρωδιά του καμένου ξύλου να ποτίζει κάθε ζωντανό και από καιρό παρατημένο κύτταρο του σώματός μας. Και αφού και το δικό μου σώμα αποζητούσε την πράσινη καθησυχαστική εικόνα μην μπορώντας να την καταπολεμήσω με αρκετά ριπλέϊ χριστουγεννιάτικων διασκευών των τραγουδιών του Φρανκ Σινάτρα και μερικών γλυκών εδεσμάτων, πήγα σε τόπο χλοερό για περίπατο και φυσιολατρία σαν ένας φυσιοδίφης άλλης εποχής.

Σε γενικές γραμμές ο τουρισμός στα ελληνικά ορεινά χωριά είναι αν μη τι άλλο πολύ πιο προσεγμένος και λυτρωτικά γραφικός σε σχέση με το θερινό κιτς της πλαστικής ξαπλώστρας και του μουσακά σε αποσύνθεση. Οι τιμές πανάκριβες αλλά όσο και οι αντίστοιχες των καλοκαιρινών θέρετρων. Όμως, υπάρχει μία καλαισθησία, μία διαφορετικού είδους ζεστασιά και μια πιο ευχάριστη ερμηνεία της ελληνικής φιλοξενίας. Το φαγητό είναι καλύτερο, οι άνθρωποι πιο ευγενικοί και τα μαγαζιά περιποιημένα και περασμένα με μία βούρτσα νοικοκυροσύνης.

Σε ειδικές γραμμές δεν μπορείς να αποφύγεις συναντήσεις στον δρόμο της γιορτινής σου περιπέτειας με καφετέριες με τουαλέτα που μοιάζουν με τόπο βασανιστηρίων μικρών παιδιών και μελιτζανοσαλάτα σε οινομαγειρείον που τάραζε τον οισοφάγο με την αισθαντική δόση σκόρδου που ο μάγειρας εναπόθεσε με χριστιανική ευλάβεια σε ένα μικρό πιάτο ορεκτικού. Καλωδιώσεις σε άλλη ταβέρνα που δεν προσιδίαζαν με γιρλάντες αλλά περισσότερο με τα εντόσθια του ηλεκτρονικού παρελθόντος της γενιάς του ΄80 και αισθητικές παρεμβάσεις σε τοίχους με καρφωμένες μπάλες ήταν όσο να το πεις μία τρομακτική εκδοχή του τι σημαίνει εορταστική διακόσμηση.

Aν αποσυνθέσεις την χειμερινή ραστώνη μέσα στον καταυλισμό των Αθηναίων ενοίκων, θα βρεις πραγματικά ανθρώπους που τελικά έχουν περισσότερο ανάγκη αυτήν την ξεκούραση από την καλοκαιρινή και μάλλον σε αυτόν τον τίμιο τόπο που καίγεται τον περισσότερο καιρό από ήλιο, έχει ανθρώπους που πραγματικά εκτιμούν το κρύο, αυτό των δέκα βαθμών που με εκτίμηση τυλίγει τα σώματα των ταλαιπωρημένων ανθρώπων της πόλης και βλέπουν πόσο κατατρώει η ρουτίνα την δημιουργικότητα των ψυχών.

Φυσικά αιθέριες υπάρξεις απέδειξαν ότι η ελληνική ρήση «μπροστά στα κάλλη, τι είναι ο πόνος;». Χρυσές μπότες και διαδήματα, μικροσκοπικά δανδελένια φορέματα των σέξι αγιοβασιλιάτικων Αθηναίων έδωσαν έναν τόνο κοσμοπολίτικο στο ορεινό χωριό που επισκέφθηκα και τις βρήκα χαριτωμένες στην προσπάθειά τους να μείνουν ζεστές αλλά ελκυστικές για χάρη των ματιών των εκδρομέων ανάμεσα στα ομολογουμένως δύσβατα στενά δρομάκια του χωριού. Ήταν αν μη τι άλλο μούρλια περισσότερο και από εύγευστο σπετζοφάι, το τοπικό έδεσμα του χωριού που πρέπει να δοκιμάσετε με ρακόμελο.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι λίγο ματαιόδοξο όλο αυτό… το διάλειμμα των Χριστουγέννων που αγαπά την κατανάλωση φαγητού και θερμού αέρα εκ των αιρ κοντίσιον και τζακιού αλλά κυρίως την αδύνατη διαφυγή εξαιτίας του κρύου, την περιορισμένη κινητικότητα. Όμως είμαστε όλοι στην καρδιά  δημόσιοι υπάλληλοι με φαρδιές περιφέρειες που γεμίζουν με όλα τα σακχαρώδη καλούδια και τα κρεατικά των γιορτών.

Αχ, είναι όμορφες οι βαθύτερες επιθυμίες μας να γίνουν διακοπές και οι παύσεις μας διακοπές.