Κόμπος στην καρδιά
15-11-2017

23 χρονών. Από τη Συρία. Έφυγε στα δεκαέξι μαζί με τον μικρότερο αδελφό του. Είναι από τους “τυχερούς” και εργάζεται για πεντακόσια ευρώ το μήνα, χωρίς ασφάλιση σε βιοτεχνία ενδυμάτων. Οι δικοί του βρίσκονται στο Χαλέπι και τα βράδια δεν κοιμάται. Όταν έρχεται σπίτι μας, φέρνει πάντα παστάκια και κοιτάει το πάτωμα. Είναι φίλος της κόρης μου. Σταμάτησε το σχολείο για να φύγει και διαβάζει μαζί της Φιλοσοφία. Δεν δέχτηκε ούτε μία φορά να τον κεράσει έναν καφέ έστω. Ούτε δέχτηκε να έρθει μαζί μας για φαγητό, όσες φορές κι αν του το έχουμε προτείνει, με το φόβο των εξόδων που θα κάνουμε γι’ αυτόν. Χτες μας έδειχνε την πόλη του όπως ήταν πριν τον πόλεμο. Όμορφη πόλη, πλούσια, μου θύμισε την Πλάκα. Σήμερα το μεσημέρι φοβάται ξανά. Γαζώνει και σκέφτεται τον τρίτο αδελφό του που χρειάζεται 700 ευρώ για να τον φυγαδέψει κάποιος στην Τουρκία. Σχεδιάζει να ζητήσει προκαταβολή. Δεν γελάει σχεδόν ποτέ, νομίζω πως ούτε κλαίει. Μας λέει ότι τον πονάει η καρδιά του και το στομάχι του.  Όταν ξαπλώνω τις νύχτες αναρωτιέμαι, πώς είναι να τηλεφωνείς στο σπίτι σου και να μην το σηκώνει κανένας.

Αφήστε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*
*
*