Προβληματιζόμαστε, με την αγάπη που μας έρχεται, και μας αφήνει. Και πάλι ξανάρχεται, για να μας αφήσει ξανά.
Εκατοντάδες λασπογαρίδες, στην παραλία του χωριού μου, άραγε κάνουν το ίδιο, όταν η θάλασσα τις αφήνει έρμαια στα αρπακτικά, πριν η πλυμμυρίδα τις ξανασκεπάσει, στην υδάτινη αγκάλη της;
Ή είναι απαραίτητο γι’ αυτές, μιας και μέσα στην θάλασσα κινδυνεύουν, από πεινασμένα ψάρια;
Θα σκεφτώ, αν θέλω να μ’ αγαπάς συνέχεια.. ή σαν τα χελιδόνια, παροδικά..
Έτσι ώστε να έχω λίγο χρόνο για να γράφω.
Και να θυμάμαι. Να εκτιμώ, και να νοσταλγώ.
Το ποσό ωραίο είναι. Όταν μ’ αγαπάς
Ετικέτες: αγάπη
Μου αρέσει ο τρόπος προσεγγίσεις …το ελεύθερο πνεύμα δεν φοβάστε την αγάπη διότι,ξέρει πως αυτή η “σκλαβιά”άνοιγει πιο διάπλατα την ελευθερία ..τίποτε πιο πολύ απο τη λασπογαριδα…το χρώμα όμοιο με το ξεπροβοδισμα μου ,το λασπωμένο πρόσωπο ..αναμένει την ξερά ..για ν αναδυθεί και πάλι ..