Αν ήμουν δέντρο, θα μιλούσα με το θρόισμα των φύλλων μου. Θα έδινα την φυλλωσιά μου στα πουλιά και τους σκίουρους, και θα συγχωρούσα τα σκυλιά που θα κατουρούσαν τις ρίζες μου.
Θα ήμουν δίκαιος και σοφός. Χαρούμενος στην λιακάδα του ήλιου, μυστηριώδης στην πανσέληνο, και τρομακτικός στην καταιγίδα. Θα έδινα τα φρούτα και το οξυγόνο μου, τον ίσκιο και το άρωμα μου, σε όλα τα πλάσματα, και όταν θα δεχόμουν την πρώτη τσεκουριά, δεν θα έχανα την πίστη μου απέναντι στους ανθρώπους.
Δεν θα έκανα σκουπίδια, δεν θα έκανα ανώφελη φασαρία, δεν θα δίκαζα, και δεν θα διατυμπάνιζα την κάθε άποψη μου για την επικαιρότητα. Δεν θα είχα εθνικότητα, και δεν θα μ’ ένοιαζε να μ’ αγαπούνε, να μ’ αγακαλιάζουν ή να με φιλούν. Δεν θα διαμαρτυρόμουν για τίποτε, και θα ζούσα την ζωή μου με αρμονία, μέχρι να γίνω ξερό, στάχτη ή οδοντογλυφίδα. Θα ήσασταν όλοι, πραγματικά φίλοι μου. Θ’ άκουγα τους έρωτές σας, και θα έκανα κούνια τα παιδιά σας.