Ποίημα #20180312
12-03-2018

Και όταν έχει τέτοιον ήλιο

το χαμόγελό σου αντηχεί σε όλο το σπίτι

σαν μία ηλιαχτίδα που με κυνηγάει

στους δρόμους που πήραμε

και σε αυτούς που μας χώρισαν στα δύο

και σε εκείνους που μας σμίγουν σαν μαγνήτες,

χείλη μου γλυκά

και

ανεπαίσθητα

στης ανάμνησης το τετράδιο

ζαρωμένες άκρες της κλίμακας του σολ

Αφήστε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*
*
*