90. Η απάτη του χρόνου
Η Λυγερή και ο Εμίρης του κάστρου της Ερήμου, έγινε άθυρμα του καιρού και σκόνη στα γένια των Θεών, αλλά η αφήγηση αυτή δεν έχει ορατό τέλος. Προσπάθησα να την διηγηθώ πλέοντας με ξυλάρμενο σκαρί στα μυτερά δόντια του χρόνου. Και στο φινάλε, έδειξα πως υπάρχει πάντοτε ένας αέναος κύκλος μαγείας, θανάτων, ηδονής και τόπων, άσχετο αν κρατάει δεκαπέντε δευτερόλεπτα ή δεκαπέντε αιώνες. Ο κύκλος μπορεί να περιτρέχει την Κασπία έως Αιγύπτου και την Ανατολία μέσω ενός νοσοκομείου για οφθαλμικές ασθένειες, αλλά ποτέ δεν χαράζεται ομοιόθετα. Απλώς ο Χρόνος, έτσι και ελευθερωθεί από τον Χώρο, θα παραμένει αμετάθετος, παιγνιώδης, φρικτός εναντίον της ανθρώπινης ζωής, κάποτε ανεξήγητος, άλλοτε κελαρυστός σαν τοπίο ορεινό με ραχούλες, αρνάκια και δροσερές πηγές.
Την απάτη του Χρόνου, επιμένω, την ορίζει το Στερέωμα και τα αστέρια, που κινείται σε αδιανόητη κλίμακα που ως θνητοί θεωρούμε δεδομένη και αιώνια. Αλλά το αιώνιο είναι σχετικό και ουσιαστικά, αποτελεί την μόνη ηδονή που μπορεί να συμπεριλάβει τα πάντα. Και η Αϊσέ, όπως εξάλλου και η Λυγερή, πάντα θα αλλάζουν όνομα, καρφωμένες στο στόμιο μιας σπηλιάς, όσοι εμίρηδες ή τεχνοκράτες την προσέξουν. Τα υπόλοιπα, αν οι ερευνητές της προσπαθούσαν να καλύψουν τα υπερφυή τοπία με καμήλες ή σκούνες, φορτηγά ή κόκκους χρυσού και πετρωμάτων, παραμένουν ορφανές λέξεις, υπεύθυνες μόνον για το ήχο τους, υπό τον αέναο βόμβο του Γαλαξία.
ΤΕΛΟΣ
Το ταξίδι ήταν γοητευτικο, οσο κράτησε. Αλλα τετοια απογοήτευση ειχα να νοιωσω απο τοτε που τελειωσα το “Dark Tower”.