83. Η λευκή σκούνα
Το αυτοκίνητο της Αϊσέ έτριξε παράξενα καθώς στάθμευσε στο μικροσκοπικό λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας που είχε ένα βαθυκύανο χρώμα. Χωρούσε μόνον μετά βίας την σκούνα της Άφρας.
Ήταν βαμμένη ολόασπρη με μια κόκκινη ρίγα στα ίσαλα και παρομοίως κόκκινο το άρμενο στην πλώρη. Μια φελούκα την περίμενε και επιβιβάστηκε με δυο κωπηλάτες που βαστούσαν τα μπαγκάζια της. Τότε, ένα βίντσι μια αρπάγη ανάρπαξε την φελούκα και την απίθωσε στην κουβέρτα της πλώρης που έλαμπε.
Η Άφρα στέκονταν δίπλα στον τιμονιέρη που ήταν γυαλιστερός και εβένινος φορώντας μόνον ένα περίζωμα. Η Άφρα φορούσε χακί θερινά ρούχα εκστρατείας και ένα παράταιρο πηλίκιο Ρουμάνου σημαιοφόρου. Αγκάλιασε την Αϊσέ και προσπάθησε να την ξεναγήσει, ανεπιτυχώς. Έκαναν βόλτες δίπλα σε ένα αντιαεροπορικό σκεπασμένο με ένα δίχτυ παραλλαγής, ενώ δυο μάγειροι είχαν βάλει τηγανιές κομμάτια από μεγάλες παλαμίδες. Βαρελάκια με ρακή χρησίμευαν για καθίσματα. Αλλά η Αϊσέ προτίμησε να δοκιμάσει ένα ροδάκινο. Η Άφρα δεν είχε αντίρρηση, απλώς, αφού έφαγε με όρεξη την παλαμίδα, λερωμένη και γελαστή σκούπισε τα χείλη και τις παλάμες της πάνω στο ατλαζένιο γελεκάκι τής επισκέπτριάς της.
Λύθηκαν δυο κάβοι και η σκούνα στέναξε στρίβοντας προς την ανοιχτή θάλασσα. Δεν είχε φώτα πάρεξ χάρτινα παράξενα φαναράκια. Οι δύο ψυχοκόρες κατέβηκαν στο δωμάτιο της πλώρης, μετασκευασμένο σε μια μεγάλη κρεβατοκάμαρη, με ανατολίτικες χάρτινες λιθογραφίες. Μετά, ανοίχτηκε με πορεία ανατολικά. Ο ορίζοντας ήταν θαμπός και ποικιλόχρωμος. Τα κορίτσια ανακάθησαν, δοκιμάζοντας τα στρωσίδια και απόμειναν να φεύγουν το βλέμμα τους ανάποδα, χαζεύοντας τα κύματα που φούσκωναν σε δύο ράγες στην πλώρη.
Πολύ αργότερα, χρόνια μετά τα συμβάντα που θα διηγηθώ, η λευκή Σκούνα ήταν πάντα σε βραδινές συζητήσεις σε νυχτέρια θαλασσινών χωριών και σε σκαφίδια που την αντάμωσαν. Άλλοι έλεγαν πως έσταζε αίμα, πως δεν είχε καπετάνιο, πως την συνόδευαν αποδημητικά πτηνά και πως πάντα μπροστά της ίπτατο το πτηνό Ροκ, το μεγαλείο της Ανατολής, με το φλογισμένο του στόμα και τα διάπυρα μάτια. Αλλά σε αυτές τις διηγήσεις δεν θα επιμείνω, επειδή η λευκή Σκούνα έγινε διάσημη επειδή κανένας, όσο και εάν το ποθούσε, δεν είχε ιδεί αυτά που συνέβησαν στο βαθύ αμπάρι της και με ποιους συνδυασμούς που επέτρεψε να υπάρχουν, η ίδια η ζωή.
