59. Βιέννη
Όταν με χυλούς και δίαιτα σκληρή, το έλκος του Εμίναγα υποτάχτηκε, ο άνθρωπος σκέφτηκε και σωστά με τόσους γιατρούς που επισκέφτηκε πως ίσως ήταν ώρα να προσέξει τα ματάκια της Αϊσέ. Πήγε, λοιπόν, στον καλύτερο οφθαλμίατρο της Πόλης, γέροντα πλέον, που ζούσε σε ένα γυαλί του Βοσπόρου με την έφηβη κοπέλα, να τον συμβουλευτεί.
Ο άνθρωπος είχε σπουδάσει στη Βιέννη και θυμόταν πως περιπτώσεις ωσάν της Αϊσέ, ήταν σπάνιες, αλλά μερικές γιατρεύονταν εκεί. Έγραψε ένα παραπεμπτικό προς κάποιον καλό του φίλο (ήλπιζε πως θα ήταν ζωντανός) και του παίνεψε τα πάντα: το τμήμα για τις οφθαλμίες, την άριστη αποστείρωση, ακόμη κι ένα κοντινό ξενοδοχείο για να μένει. Ήταν πελώριο το παλιό Νοσοκομείο- έως και συναγωγή είχαν χτίσει.
Ένα φθινόπωρο, το πήρε απόφαση. Πήρε μια έμπειρη νοσοκόμα, έναν μεταφραστή και ένα υπηρέτη. Με το συστατικό γράμμα στην εσωτερική τσέπη της βελάδας του, πήραν, μετά τις διατυπώσεις, το τρένο από τον σταθμό της θάλασσας, και άρχισε το ταξίδι με ένα κουπέ πρώτης θέσης, όχι πολύ πρωί. Ήταν το πιο ακριβό ταξίδι, με το Οριάν Εξπρές. Κι έπρεπε, αλλάζοντας χώρες, να αλλάζουν και την ατμομηχανή σε κάθε χώρα, ευτυχώς όχι το βαγόνι. Από την Πόλη στο Πύθιο, μετά με ελληνική μηχανή στο Σβίλενγκραντ, με βουλγάρικη στη Νις, με σέρβικη έως την Ουγγαρία, μετά το Νόβισαντ και με Ουγγαρέζικη στη Βουδαπέστη. Βουδαπέστη-Βιέννη, ήταν ο διεθνής συρμός, ένα χάρμα. Με τις διακοπές και τις στάσεις, το ταξίδι ξεπέρασε τις εβδομήντα ώρες.
Ο σταθμός ήταν γεμάτος ξεναγούς, όπου έλεγες τον πόνο σου και αναλάμβαναν να σε προσανατολίσουν και να σε βολέψουν για διαμονή. Δυστυχώς, η επιμονή του Εμίνογλου να μείνουν κοντά στο νοσοκομείο, τους κατέληξε σε έναν πολύ δεύτερο ξενώνα που τους απέλπισε όλους της συντροφιάς.
Η επιστολή του οφθαλμίατρου δεν πήγε τελείως χαμένη, επειδή ο φίλος του είχε μεν αποθάνει, αλλά δούλευε εκεί ως γιατρουδάκι, ο μεγάλος του γιος. Μετά από τρεις μέρες στη Βιέννη, έγινε η πρώτη επίσκεψη στον πρωτογιατρό και βγήκε μια διάγνωση που μήτε ο μεταφραστής κατάφερε να ερμηνεύσει. Η Αϊσέ μπορούσε να εγχειριστεί και ο Εμίνογλου βρήκε τα νοσήλεια εύλογα. Της βρήκαν κρεββάτι στην παιδική πτέρυγα και πέρασαν τρεις ημέρες αναμονής, ίσως οι πιο πληκτικές στη ζωή και των τεσσάρων που διασταυρώθηκε τυχαία η ζωή τους, αλλά συμφώνησαν σε αυτό. Πάντως ο Εμίνογλου περνούσε την ώρα του σε ένα καφενείο που έμοιαζε με παλιό τούρκικο. Η πόλη δεν του άρεζε. Η Αμάσεια, μάλιστα. Αυτή ήταν πόλη.
Η εγχείριση κράτησε επτά ώρες. Της αφαίρεσαν ένα υμένιο που βρισκόταν πάνω στη κόρη των ματιών και περίμεναν τρεις ημέρες για να την ξεσκεπάσουν για να αποφύγουν την αιμορραγία. Πάνω στην εβδομάδα, άρχισε να διακρίνει φως και σκιές και στο δεκαήμερο ξεχώριζε και πρόσωπα. Θα φορούσε ειδικά γυαλιά σκοτεινά επί μήνες και θα έβαζε κολλύρια, στην αρχή πυκνά πολύ, που θα αραίωναν. Αλλά οι γιατροί το απέκλειαν να διακινδύνευε ταξίδι με τρένο. Μόνη λύση ήταν να ναυλώσουν ένα διπλάνο για Τεργέστη και από εκεί να πάρουν το ποστάλι της Βενετίας που έβγαζε, σε εννιά ημέρες στον Βόσπορο. Αυτό και έγινε. Χάρη στον πρέσβη της Τουρκίας στη Βιέννη, που τηλεγράφησε αρμοδίως και έλαβε πληροφορίες (καλές) για τον Εμίνογλου. Το ταξίδι έκανε ντόρο και έγραψαν ακόμη και οι εφημερίδες γι’ αυτό, ενώ στην πατρίδα, το είπαν και στο ραδιόφωνο.
