31. Μεγάλες αποφάσεις
Επιστρέφοντας ο Λεόντιος από την μακρυνή Ανατολή, ξεπούλησε τα φορτώματά του πριν καταφέρει να δει την Σαχίνη και πρόλαβε να ιδρύσει ένα κατάστημα στις εκβολές του Τίγρη, αγοράζοντας άλλα δύο πλεούμενα και εμπιστεύτηκε το εμπόριο με την Κατάη σε επιστάτες και άλλους εμπόρους. Φυσικά, πλήρωνε για την ασφάλειά του, μεγάλα ποσά σε Πέρσες και Άραβες πειρατές.
Την συνάντησε στο εργοτάξιο του ανακτόρου, την γέμισε δώρα και άκουσε τις προκοπές του Βαρσάκ και την ιστορία με την θεά βασίλισσα Αΐντα. Γνώρισε και τον πρεσβευτή της, τον Σενέτ που κόντευε να βγάλει ρίζες στην επικράτεια της Σούρας. Κατάλαβε την σχέση που τον έδενε με την Σαχίνη, για έναν απλό λόγο: τις ημέρες, τις ώρες και τις εβδομάδες που δαπάνησε κοντά της, η μικρή θεά διέκοπτε κάθε τόσο τις αναφορές της, νιαούριζε και χαϊδεύονταν σε όποια σάρκα της άφηνε ο Σενέτ διαθέσιμη. Κι όταν δεν νιαούριζε, γουργούριζε από ανυπομονησία.
Ο Λεόντιος το αντιμετώπιζε φυσικά. Γνώριζε ότι το πάθος έχει πολλές ακτίνες σε έναν τροχό που περιστρέφεται ταχύτατα, χωρίς διακοπές. Ώσπου να αρχίσουν οι ακτίνες να διαλύονται. Ο ίδιος, προσωπικά, εμπιστεύονταν τον πόθο, που έμοιαζε με σταματημένη ρόδα με ελάχιστες ακτίνες και δεν έσβηνε η επιρροή του, παρά με τον θάνατο. Επομένως, επειδή ποθούσε την Σαχίνη, δεν ζήλευε τον Σενέτ.
Η συζήτηση μεταξύ τους ήταν χρήσιμη για το μέλλον της πατρίδας που έστηναν. Η εμπειρία του από την Ανατολή, ομονοούσε με τις εμπειρίες του από τον βορρά και την δύση. Τα μεγάλα κράτη έμοιαζαν ακίνητα και δεσμευμένα με στρατούς, υπηρεσίες και δεσμεύσεις. Και έλυωναν όποιον επιβουλεύονταν το κράτος. Από την άλλη, τα μόνα πράγματα που δεν εμπόδιζαν ποτέ, μα ποτέ, ήταν το εμπόριο και η μαγεία, η αγωνία για το μέλλον.
«Μήπως είναι και οι θεοί που αφήνονται ελεύθεροι; « ρώτησε η μικρή θεά.
Λεόντιος και Σενέτ, απάντησαν μαζί, το ίδιο πράγμα: «όχι και πάλι όχι! Διαλέγοντας θεούς, αποφασίζεις να λυώσεις τους θεούς των άλλων!»
Αυτή η ομοφωνία, στάθηκε αφορμή για μια μακρόχρονη, αξέχαστη φιλία. Διότι συμπάθησαν ο ένας τον άλλον.
Η Σαχίνη μελαγχόλησε. «Άρα, κακώς ζητώ να είμαι θεά, και εγώ και η φιληνάδα μου η Αΐντα!»
Λέει ο Λεόντιος. «Φυσικά, και αυτό ήθελα να σου μεταδώσω. Πρέπει να γίνουμε ρυθμιστές του πλούτου και των χρημάτων. Πρέπει να μας νομίζουν μάγους και να τους το επαληθεύουμε αμέσως. Όποια άλλη κατάσταση δημιουργήσουμε, θα χαθεί μαζί με αυτόν που μας ευνοεί παροδικά. Ένα άλλο κράτος θα τον εξαφανίσει, και μαζί του, θα χαθούμε και εμείς».
Λέει ο Σενέτ: Μεγάλη σιγουριά με κατέλαβε, ακούγοντας τον σοφό Λεόντιο. Να ειδοποιήσω πρέπει, την δική μου Θεά και Βασίλισσα Αΐντα, πως η σωτηρία της είναι να γίνει γρήγορα Μητέρα του Πλούτου και μάγισσα των Ψυχών»
«Και με το κράτος της Νουβίας τι γίνεται;» απόρησε η Σαχίνη. Την έκταση της Σούρας βρίσκουμε τι να την κάνουμε. Αλλά μια χώρα ευδαίμονα, γεμάτη χαβλιόδοντες και μπαχαρικά, πώς θα καταφέρουμε να την κάνουμε αθάνατη και αιώνια, χωρίς να μας απειλεί ο κάθε μαχαιροβγάλτης;»
«Πιο απλό δεν γίνεται» απαντάει ο γιατρός. «Να την πείσουμε να διαλέξει κατακτητή. Η χώρα της θα χαθεί, αλλά η ίδια θα ζήσει αιώνια, όπως κι εσύ, μικρή μου, μέσα από τα παιδιά σας».
