27. Το ράγισμα
Τρεις φυλές, τρεις πόλεις και τρεις κοινωνίες άλλαξαν χέρια, χάρη στην δεισιδαιμονία και σε μαγικά φίλτρα. Καθόλου πρωτότυπο. Εδώ και σε αρματωμένα βασίλεια, υπάρχουν νησιά από εναντίους, που δεν σέβονται δικαστές, μένουν ατάραχοι στα θέλγητρα των σωμάτων και βάζουν ευχαρίστως την κεφαλή τους κάτω από το πελέκι του δήμιου.
Αυτό που συνέβη όμως με τις τρεις πόλεις, τις τρεις κοινωνίες και τις τρεις φυλές, δεν μπορούσε να το προβλέψει μήτε ο Λεόντιος, μήτε η νέα Βασίλισσα.
Οι νέες κτήσεις τους, βρισκόταν και οι τρεις πάνω σε ένα ρήγμα σεισμού.
Οι γέροι θυμήθηκαν ξεχασμένες προφητείες και ανεξήγητα φαινόμενα. «Όταν η Ζαρέφ, η Ουζάλα και η Κερασφόρος ενωθούν κάτω από πορφυρή χλαμύδα, θα ριγήσει η Βαβυλώνα και η χώρα του Σαβά». «Σαν της Ζαρέφ το ζάρφι, δεν θα υπάρξει μεγαλύτερο ξεχείλισμα». Ή το άλλο: «Πέφτουν τα κέρατα της Κερασφόρου, καιρός για νέο Μεσσία».
Το ρήγμα, μια ρηχή χαράδρα τεθλασμένη, ήταν γνωστό, αλλά κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί πως ήταν και ζωντανό. Λάμψεις άρχισαν να βγαίνουν από τις σχισμές και τα βάθη του, ένα γαλάζιο φως ακτινοβολούσε τα βράδια. Μάντεις, ιερείς και ασκητές άρχισαν να κυκλοφορούν αγγέλοντας το τέλος της δυστυχίας. Πέτρες στην έρημο άλλαζαν χρώμα και τάγματα πουλιών έκαναν κύκλους πάνω από τις σκηνές και τις οάσεις. Μερικοί ορκίζονταν πως τα άστρα μουρμούριζαν και πως η Σελήνη είχε φορέσει έναν γαλάζιο μανδύα.
Και στην Ζάρεφ, στην Ουζάλα και στην Κερασφόρο, αλλά και στην Σούρα, άρχισαν να έρχονται προσκυνητές από καταυλισμούς και ερημητήρια, από σπηλιές στα πλευρά του όρους Σινά και από την κοιλάδα των τάφων των Φαραώ, για να μελετήσουν τα παράδοξα, να τα πλάσουν σε λογικές ιστορίες.
Στα αυτιά των δυνατών του κόσμου έφταναν αυτές οι φήμες, κι εκείνοι, έστειλαν τους μάγους και τους πρεσβευτές τους, να βγάλουν άκρη. Κι όταν εκείνοι γύρισαν με καθησυχαστικές παρατηρήσεις, οι περισσότεροι άρχοντες σκέφτηκαν πως τα μυστήρια φαινόμενα τους βόλευαν. Οι Νέοι Άρχοντες ήταν άοπλοι, θεραπευτές και σέβονταν μια μικρή βασίλισσα χωρίς στρατό. Οι λαοί τους λάτρευαν, αλλά δεν επαναστατούσαν. Όποιος τους δέχτηκε, δεν άλλαξε τους νόμους και τις τιμωρίες, τους φόρους και τα έθιμά του. Και, δειλά στην αρχή, με θάρρος και άνεση αργότερα, άρχισαν να τους προσκαλούν για να φωτιστεί και ο δικός τους λαός. Οι έμποροι στα καραβάνια δήλωναν πως στα παζάρια των ανθρώπων της Σούρας, έβρισκες και του πουλιού το γάλα, σε βολικές τιμές και με νόμους που δέχονταν την τιμή και την πίστη. Καθώς οι νεοφερμένοι ήταν αθώοι και ευγενείς ,αλλά έμοιζαν απόλεμοι και τρυφηλοί, επιτρέποντας να σμίγουν με τις γυναίκες τους και γλεντώντας κάτω από το γαλάζιο φεγγάρι με ηδονές και θέατρα, μόνον η Μέκκα και η Βαβυλώνα δεν δέχτηκαν αμέσως την νέα συνθήκη.
Σπάνια, πολύ σπάνια, η νέα μικρή βασίλισσα και ο γιατρός της, έβγαιναν δημοσίως- οι μαντάτορες της δόξας τους ήταν πολυάριθμοι. Αλλά ελάχιστοι ήξεραν πως τα βράδια ξενυχτούσαν με έξαψη, διασκεδάζοντας με τα νέα που μάθαιναν, ξεκαρδισμένοι στα γέλια, μόνον που φρόντιζαν αυτές οι χαρές να μείνουν μεταξύ τους.
Πρώτος ο Λεόντιος, καθώς στερούσε μια νύχτα την βασίλισσα του από κάθε ίχνος λογικής και ψυχραιμίας, λεηλατώντας το κορμάκι της, της εξήγησε στο αυτάκι πως έτσι ζούνε οι θεοί στην Γαία.
