Στα καλάθια της Πατησίων κοντομάνικα ξεχειλωμένα. Ανακατεμένα, αποφάγια σε προσφορά. Θέλω να τα λυπηθώ όλα. Να τα φορέσω ένα ένα πριν χειμωνιάσει.

Στο δοκιμαστήριο η πωλήτρια δεν με ρωτά αν χρειάζομαι βοήθεια. Ευτυχώς. Αν το έκανε θα έβαζα τα κλάματα.

Κάνει ζέστη. Κάποιος έχει αφήσει στην κρεμάστρα τα ρούχα που τελικά δεν αγόρασε. Πλησιάζω και τα παίρνω αγκαλιά. Σαν να πήρα, τον άνθρωπο που τα δοκίμασε και που μύριζε όμορφα.

Γυρίζω σπίτι πάντα πριν από μένα. Πάλι κρικ κρικ κάνει το στομάχι μου. Όλο κρικ κρικ κάνει όταν κάποιος φεύγει. Ανοίγω θερμοσίφωνο, θα βγω, θα συναντήσω γνωστούς και αγνώστους, θα πιω μαύρο νεσκαφέ. Πρέπει να μείνω έξω. Τέλος Αυγούστου έχει το καλύτερο φως. Πρέπει να γράψω, με μπουκώνουν οι ερασιτεχνικές μου λέξεις, πρέπει να μιλήσω, να τραγουδήσω, να γελάσω.  Χοχοχο. Όταν γελάω ξαφνικά όλο το σώμα μου συσπάται και πονάω. Λες και το γέλιο είναι ένας τεράστιος αγύμναστος μυς που θέλει ζέσταμα.

Πρέπει να βρω μια απάντηση για αυτό το απάνθρωπο «τι κάνεις» που να μοιάζει αληθινή. Να μοιάζει ότι λέω την αλήθεια. Παναντόλ αναβράζον, ακούω τι λένε μέσα στο κεφάλι τους. Θέλω να τους αγαπήσω όλους. Θέλω να γίνω αόρατη. Να κάνω τη νεκρή μια τελευταία φορά για φέτος μέσα στη θάλασσα. Να πω αστεία, να γελάσουν, να βάλω το κεφάλι μου μέσα στο στόμα τους να δω πως είναι. Να ξαναμπώ στο μικρό μου υποβρύχιο και να επιστρέψω. Όσο μεγαλώνω, οι αποστάσεις φαίνονται μικρότερες μα οι αντοχές λιγοστεύουν. Μου είναι δύσκολο να διανύσω, διασχίσω, φτάσω, κάνω, οποιαδήποτε. Βρήκα μια όμορφη διαδρομή σήμερα στο λεξικό. Έξι ολόκληρα γράμματα σαν αμερικάνικη λεωφόρος μεγάλη.  Φευγιώ. Με ωμέγα γράφεται. Ρήμα θα είναι.