Σε λίγες μέρες το greekcloud θα φιλοξενήσει σε συνέχειες το μυθιστόρημα «Εσπανιόλα» που με απασχόλησε δεκατέσσερα χρόνια. Γεννήθηκε μέσα Αυγούστου του 2004, κι εδώ βρίσκεται η ανάβρα του. Ήταν η μέρα που έσκασε η υπόθεση Κεντέρη- Θάνου. Ανήμερα εκείνης της Παρασκευής, τελειώνω το «καναβάτσο» της ημέρας με τη φράση.

Επίτηδες ερμητικό και δυσερμήνευτο κείμενο, γραμμένο με τον τρόπο οπαδού του Τρισμέγιστου Ερμή, εξαιρετικά αφιερωμένο στον αρχηγό της ελληνικής αθλητικής αποστολής, και στον προπονητή του Κεντέρη και της Θάνου.

Μια φορά την εβδομάδα, έγραφα και μια άλλη σειρά, το balkangate, ως Μπλάκι Μαχαίρογλου, για το κυριακάτικο. Εδώ, υπάρχουν και λεπτομέρειες:

Πώς να πετάξετε τα λεφτά σας

 Είναι απλό. Ρωτήστε τους συντονιστές του συστήματος ασφαλείας των Αγώνων. Αυτοί ξέρουν να πετάνε λεφτά. Τίποτε άλλο, δεν ξέρουν. Οι πανάκριβοι εξοπλισμοί ανίχνευσης, έμειναν πεισματικά τυφλοί και βουβοί. Ερωτώ. Πώς βρίσκουν ορειβάτες ανιχνεύοντας το κινητό τους και δεν έβρισκαν τον Κεντέρη, που είχε κλειστό το κινητό, αλλά μέσα στο λεκανοπέδιο;

Άρα, Ζέππελιν, κάμερες και άλλα μπρικαμπράκ είναι γιa το θεαθήναι. Διότι όπου αφθονούν οι «ολυμπιακές μεραρχίες» λιγοστεύει το μυαλό.

Σε ποιά ιστορία αναφέρεσαι;

 Σε καμία. Ξέρω ό,τι ξέρετε. Κεντέρης και Θάνου φτάνουν στο Ολυμπιακό χωριό. Ο υπαρχηγός τους δίνει κλειδιά. Είναι από ταξίδι, ζητούν και παίρνουν άδεια από τον αρχηγό να μαζέψουνε τα πράγματά τους. Φεύγουν και έρχονται στον αρχηγό οι αναζητητές ντόπας. Πού είναι οι αθλητές σου; Πήγαν σε μια δουλειά και έρχονται. Βρες τους, τις επόμενες δυo-τρεις ωρίτσες, μη γίνει της μάμαλης. Ευχαρίστως, λέγει ο αρχηγός.

Παρένθεση

Δεν μπαίνω σε καμία ουσία της υπόθεσης, μήτε εσείς να το κάνετε. Απλώς, aς ζήσουμε μέσα στο μυαλό του αρχηγού, όσο μπορεί να αντέξει κάποιος σε μία έρημο.

Εσείς, αν ήσασταν αρχηγοί, τι θα κάνατε;

Θα παίρνατε στο κινητό τον Κεντέρη. Κλειστό. Θα παίρνατε στο κινητό την Θάνου. Κλειστό. Θα παίρνατε στο ακίνητο και στο κινητό τον Προπονητή τους. Κλειστό και μη αλαλάζον. Επόμενο βήμα; Αμέσως. Θα στέλνατε περιπολικό στο σπίτι του προπονητή, στους όποιους γνωστούς και συγγενείς των αθλητών, στον Άγιο Κοσμά. Και θα ειδοποιούσατε τους ανωτέρους σας, ότι πρέπει να βρούμε τα δυο παιδιά, επειδή θα γίνει της μάμαλης.

Και αντ’ αυτών τι έγινε;

 Απλό. Ο αρχηγός, μίλησε, λέει, με τον υφυπουργό. Γιατί παρακαλώ; Να του παραπονεθεί ότι οι αθλητές δεν βρίσκονται; Με ποιόν άλλον μίλησε; Αυτός ξέρει. Σημασία έχει ότι τα παιδιά ήταν στο μπαλκόνι του Προπονητή, ρέμβαζαν, ενώ η Αθήνα βούιζε, και όταν το έμαθαν, ταράχτηκαν τόσο, ώστε μεταμεσονυκτίως καβάλησαν μια μηχανή και γύριζαν στο χωριό, οπότε και στούκαραν κάπου επειδή ήταν ταραγμένοι. Μάλιστα. Τότε γιατί ο Προπονητής, σε δήλωση στα κανάλια, είπε ότι «είμασταν στη  βεράντα και το κλίμα ήταν βαρύ;». Αφού δεν ήξεραν ότι τους ψάχνουν, για ποιόν λόγο θρηνούσαν; Για τον χαμό του Μάρλον Μπράντο; Δεν έπρεπε να είναι χαρωποί, ανάλαφροι και να μιλούν περιφρονητικά για τους αναρίθμητους δημοσιογράφους που μόλις το μεσημέρι είχαν ταράξει τους αρμόδιους στις ερωτήσεις για Κεντέρη και Θάνου; Περιφρονητικά, αφού μόλις έδιναν αίμα και ούρα, θα ήταν καθαροί και αθώοι.

Δηλαδή, τι έγινε;

Πού να ξέρω τι έγινε. Ένα θα σας πω: παρατάτε με!
Παρατήστε, αν μπορείτε, και τα ψέμματα, τις ανακρίβειες, τις ηθελημένες διαστρεβλώσεις, τα παιχνίδια με τα ΜΜΕ. Ακόμη δεν μπορώ να συνέλθω από κάποιον παροδικό συνεργάτη, που τον ρώτησα προ μηνών αν θα συναντιόμασταν και μου λέει «αποκλείεται, επειδή έχω αγώνα την τάδε του μηνός, και πρέπει να στεγνώσω έως τότε».

 Μη θυμώνεις Μπλάκι, θα γίνουν οι κατάλληλοι χειρισμοί..

 Εμένα μου λες…Άειντε, καλό δεκαπενταύγουστο και να πάτε από τη  Γέφυρα, στράτα- στρατούλα, μη βραχείτε και μετά δεν θα στεγνώνετε…

Αλλά δεν ησύχασα. Σκέφτηκα, κατά τα ειωθότα, ένα ψευδοϊστορικό, που ήταν η μογγολική εκδοχή της υπόθεσης:

Ο μεσάζων της Σαμαρκάνδης

 «Ο Ταμερλάνος ανέθεσε στο Που-γιν, που εφοδίαζε με ζωοτροφές τους ίππους των Μογγόλων, να οργανώσει τελετές υποδοχής των προγόνων του στον δίσκο της σελήνης, με λαμπρούς αγώνες. Ήταν μία αναβίωση, επειδή ο Αττίλας είχε απαγορεύσει τις γιορτές, και ο Τζένγκις Χαν τις ξανάρχισε.

Ο Που-γιν, λογάριασε τα έξοδα  στα εκατό χιλιάδες γαλόνια ξινόγαλα φοράδας. Ήταν ζάπλουτος, αλλ’ όχι ηλίθιος. Συγκέντρωσε τους προμηθευτές του, τον υπέρτατο των πεταλωτών και  τον έξαρχο των σαμαριών, και τους πρότεινε να γίνουν χορηγοί των Αγώνων. Σε αντάλλαγμα, θα είχαν δικαίωμα να διαφημίζουν την τέχνη τους, βάφοντας με τα εταιρικά χρώματα τις ουρές των κελήτων. Κλείστηκε η συμφωνία και ξεκίνησε η προετοιμασία.

Ο Ταμερλάνος ήθελε στίβους καθαρούς από καβαλίνες, θεωρεία για τους πρεσβευτές των ξένων κρατών που έπρεπε να θαμπωθούν, και νέες γιούρτες υπερπολυτελείας για να διαμένουν. Ο Μεσάζων θύμωνε με τους εργολάβους που καθυστερούσαν τα μογγολικά overlays. Kι όταν ήρθαν οι ξένες αποστολές, οι Τουρκμένοι με λαμπρά άλογα, οι Αβαροσκύθες με κοντούτσικα και μαλλιαρά που έτρεχαν σαν πυραυλάκια βυζαντινού υγρού πυρός και οι Χάζαροι με κάτι ούντρες περιποιημένες, οι χορηγοί τον πίεσαν είτε να του δώσουνε λιγότερο ξινόγαλα φοράδας, είτε τα μογγολικά άλογα να λάβουν μέρος σε μια έξτρα παρέλαση,με πολύ στολίδι, για να ανεβάσουν την δημοφιλία της ουράς τους.

Οι αυτοκράτορες των Κινέζων, είχαν καθορίσει από αιώνες τι σανό και τι τριφύλλι πρέπει να τρώνε τα αγωνιστικά άλογα. Ο μεσάζων ήξερε ότι οι Χάζαροι θα κέρδιζαν τους Αγώνες, επειδή άλεθαν μέσα στο χορταρικό βούτυρο από γιάκ του Θιβέτ. Αλλά ήξεραν τις αναλογίες και οι επόπτες δεν  τους έπιαναν. Ενώ ο Μεσάζων, είχε κανονίσει να είναι τα άλογά του «καθαρά», την Πέμπτη νύχτα της Πετραίας Πανσελήνου. Η τελετή όμως ήταν μια εβδομάδα πριν. Δοκίμασε λοιπόν να τα φέρει λαθραία, πράγμα που κατάλαβαν οι αγρυπνούντες Χάζαροι και κατήγγειλαν τα πάντα στους Κινέζους αυτοκράτορες.

Ο Ταμερλάνος ήρθε σε δεινή θέση. Πήγαινε για δόξα και περιπτύξεις με την αιωνιότητα και κόντευε να θαφτεί σε ένοχες καβαλίνες. Κάλεσε τον  Που-Γιν και τον μάλωσε. Ο μεσάζων μοίρασε άφθονο ξινόγαλα, βουτούρτα και στεγνό κρέας καμήλας σε ειδικούς, σε αρμοδίους, σε καλλιτέχνες και σχετικούς. Αυτοί ξαμολύθηκαν στις γειτονιές της Σαμαρκάνδης, ζητώντας από τον λαό να λυπηθούν τα μογγολικά άλογα και την μεγάλη προσπάθεια του Ταμερλάνου που κινδύνευε.»

 Αυτή είναι η ιστορία. Ευχαριστώ τους θεούς της στέππας που με ξαναβάζουν στο επάγγελμα του συγγραφέα…

Δεν πρόλαβα να αποσώσω, και η συγγραφική ιδέα ήρθε και έδεσε, με την μορφή βιαστικής σημείωσης:

Ο ΜΕΣΑΖΩΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΚΑΝΔΗΣ

• Η συνάντηση στην ταβέρνα, την εποχή που η πόλη είχε τους Φράγκους απέξω (1204)
• Η ιστορία με τα επικίνδυνα βιβλία της Αλεξάνδρειας
• Η ληστεία και η μεταφορά στην Τραπεζούντα
• Η εποχή του Πρόχορου
• Η γιορτή και οι Ενετοί
• Στην αυλή του Ταμερλάνου
• Με οδηγό τον Κλείταρχο

Ακολούθησαν δεκατέσσερα χρόνια ποικιλιών.