Ήθελα να σου πω ότι πάλι πήρα τους δρόμους και δεν σε πρόφτασα.
Αυστηρώς κατάλληλοι για νύχτα και σιωπή θυμάσαι; Φτιαγμένοι από παράξενο υλικό. Μη επεξεργάσιμο. Ξεχειλίζουμε και η καρδιά μας ακούγεται σαν να χτυπάει κάπου μακριά ένα μπεντίρ. Πάντα στα τέσσερα με προτεταμένο τον κόμπο στο λαιμό και να γρυλλίζουμε, κουρνιάζοντας στα πάθη. Στα μυστικά απωθημένα, στα θέλω και στους χρόνους που χτίζουνε σάρκινους τοίχους. Έξω από ξενυχτάδικα ή στο ορθάδικο του καντινιέρη, δίπλα σε πουκάμισα που βρωμάνε πνιγμένο αποσμητικό και τοξίνες αλκοόλης. Ψηφοφόροι, ψηφολέκτες, αναλυτές και τοκογλύφοι. Βδομαδιάτικοι λεκέδες σε λαμέ σαββατόβραδα που τις Κυριακές με βαρύ κεφάλι και ανάλαφρο το ένθετο της φυλλάδας μεταμορφώνονται σε Ευρωπαίους, λίγο πριν την μπάλα…Εξεζητημένες αστικές στιγμές. Η τσαλακωμένη ομορφιά τους λερώνει την παρόρμηση της μιας βραδιάς και την λύπη που νιώθει ο άλλος εαυτός όταν δεν μπορεί να ξανακολλήσει το ξερό φύλλο που έπεσε από το δέντρο. Σ’ αυτές τις σιωπές που κάνουν σαματά θα ήθελα να μπορώ να πω που βρίσκομαι. Να δώσω συντεταγμένες μήπως τρέξουν κατά πάνω μου. Να τους πω για τα φιλμ της ζωής μας που ποτέ δεν θα γίνουν υπερπαραγωγές , για τις πόρτες που κλείνουν με δύναμη, για το ασανσέρ που κατεβαίνει, για τα κλειδιά στην μίζα του αμαξιού, για τα απρογραμμάτιστα ταξίδια. Να τους πω ότι τώρα πια ξέρω πως οι πιο γενναίοι θάνατοι συμβαίνουν στη μέση του πουθενά και μας βρίσκουν ξαπλωμένους σε έναν έρημο παγωμένο δρόμο έξω από τη Γλασκώβη 4 το πρωί, πίνοντας γερές δόσεις αντρίκιου single malt, κουκουλωμένους μέσα μας να μην ακούμε όλα εκείνα που παλεύουμε να πούμε στους άλλους και στο τέλος σχεδόν πάντα και σχεδόν σαδιστικά τους τα στερούμε. Λένε πως δεν υπάρχει εγκεφαλική παράλυση, είπαν πως οι αναπνοές ταξιδεύουν σαν κυματομορφές, είπες πως δεν με είδες – καταδικασμένοι απέθαντοι σαν τα φρικιά του μαύρου μαργαριταριού- λέω πως θα σε συναντήσω στα άθικτα ηλιόλουστα στέκια μας τη μέρα που το μυαλό μου θα έχει γεμίσει θρόμβους. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλω να την κάνω. Υπεργαμάτα. Από τη θάλασσα. Να ελευθερώσω όλους τους έγκλειστους που έχω στο κεφάλι μου και με μουσική υπόκρουση το Desamparado να βρεθώ στο μέρος που απαγορεύεται κάθε συνάθροιση άνω του ενός. Ευτυχία και συντριβή ξένε. Oμοούσια τριάς. Μαζί με εκείνες τις κάφτρες που φτάνουν μέχρι τον αγκώνα.