Ξέρω πως κυνηγάω έναν ίσκιο, όσο κι αν πλησιάζω δεν τον φτάνω

Ήταν μια δύσκολη μέρα, ήταν μια άχαρη ζωή

Ό,τι φοβήθηκα έτρεξε και με βρήκε

Όχι, δεν σε φώναξα με τ' όνομά σου

Όταν τις νύχτες έχει άπνοια ακούς το θρόισμα, το αεράκι;

Ψωμί, νερό κι ένα μικρό κελί είναι αρκετά

Ακουστά σε είχα, μόνον κατ’ όνομα

Ό,τι 'χα, όλα σε μια ζαριά, με ρήμαξες

Πώς μ' έλεγες καμιά φορά; Α, ναι, θυμήθηκα

Πες μου, ποιος σου 'μαθε τον τρόπο να γελάς;

Πιο δυνατή κι από το πάθος η συνήθεια. [...]

Μια πρόβα θανάτου η κάθε μέρα. [...]

Τι περίεργο, όσο απομακρύνομαι, τόσο πιο κοντά σου έρχομαι

Καμιά συγκίνηση, ο πόνος μου ξεθώριασε κι αυτός

Στείλε μου ένα χαμόγελο ίδιο, όπως το πρώτο [...]

Έχω καλό προαίσθημα, η μοναξιά μου θα παραμείνει αήττητη [...]

Έστυψα την μέρα μου σ' ένα ποτήρι. [...]

Εχθές είχα την κουβέντα σου [...]

Κάθε φορά τακτοποιούσε τα ρούχα του με προσοχή σε κάποιο κάθισμα [...]

Όταν περνάω από 'κεί, ίδιος με σκύλος στέκομαι [...]

Με τριγυρίζει πάλι η Άνοιξη [...]

Ω γλυκύ μου έαρ, μυροβόλο του βίου μου αεράκι εσύ [...]

Μάστορας στα ψέματα δεινός, μ’ ένα υπέροχο χαμόγελο ο Ιούδας. [...]

Ανέστιος του έρωτα κατάντησα και πένης.[...]

Τυλίξου την ζεστή σιωπή, κοιμήσου ήσυχος