Στην Ελευσίνα οι νερατζιές ανθίζουν τον Απρίλιο πέρασα έξω από τα κάγκελα με τις αρχαίες πέτρες

Ο μόνος φόβος μου, μη ξεθωριάσουνε τα χρώματα το κόκκινο της έξαψης, της τρυφερότητας το μωβ

Κάθε τόσο έφτανε κι ένα καινούργιο πρόσωπο με τον δικό σου τρόπο, ολόιδιο στα φερσίματα

Σκέφτηκα να κεντήσω την μορφή σου στο μπράτσο μου καθώς οι ναυτικοί ζωγράφιζαν γοργόνες στο κορμί τους

Στα καλάθια της Πατησίων κοντομάνικα ξεχειλωμένα. Ανακατεμένα, αποφάγια σε προσφορά. Θέλω να τα λυπηθώ όλα. Να τα φορέσω ένα ένα πριν χειμωνιάσει. Στο δοκιμαστήριο η πωλήτρια δεν με ρωτά αν [...]

Ποίημα

Αυτοεξόριστος εδώ στην ξένη γη, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι μακριά από τ’ σώμα σου μετέωρος

Ήσυχα θα κοιμηθώ κι απόψε, την ίδια προσευχή θα πω

Σκέφτομαι πως ίσως δίψασες για κανέναν στίχο μου ή μήπως, όχι;

Κι όμως λαχτάρησα την μαύρη εκείνη τρικυμία, την αναστάτωση απ' τα άγρια φιλιά

Αψήφησα πολλούς κινδύνους, έτσι μεγάλωσα από παιδί ένας γδαρμένος γάτος η ψυχή γεμάτη με παλιές ουλές

Εχθές, είδα στον ύπνο μου πως γύρισες πως ήλθες, λέει, για να μου πεις συγνώμη

Όταν σε σκέφτομαι ή φέρνω στα χείλη τ’ όνομα σου κάτι μεγάλα τριαντάφυλλα ανοίγουν στο μυαλό μου

Προσέξτε όλοι εσείς, οι ευτυχείς, απόψε. Πίσω σας λουσμένη φεγγαρόφωτο κοντοζυγώνει, πάλι η σκιά

Ποίημα

Τις σελίδες μου όλες στον αέρα σκορπάω μήπως, έστω και μία φτάσει, μέχρις εσένα

Τώρα μπορώ να σας μιλήσω, να πω με βεβαιότητα πως τίποτα δεν περιμένω, ναι ξέφτισε η συγκίνηση των πρώτων ημερών

Κι όμως στα ίδια χείλη, εδώ και χρόνια επιστρέφω ας μεσολάβησαν τόσα Φθινόπωρα

Μεγάλωσε το φεγγάρι, ολοστρόγγυλο στη μέση χωρισμένο σε δυο κομμάτια

Δεν παραλείπω την τροφή, πρέπει να σε ταΐζω κάθε τόσο, αλλιώς θα φύγεις

Ως πότε λες, μπορώ ν' ακολουθώ καρδιά; Βαρέθηκα τα κόλπα σου

Δε θα προλάβω, λέω. Να δεις δε θα προλάβω τα βλέπω τα σημάδια καθαρά

Έπαψε να ηχεί η σάλπιγγα ως λέξη μήτε κι ο ήχος της σκίζει τον αέρα

Μικρό μου ημερολόγιο έγινες βιβλίο και σε διαβάζει όλος ο κόσμος του 2018