Διαβάζοντας πως ο Σέρβος πρωτεύων ζήτησε μέρος του Κοσσόβου και ζαλίστηκαν μόνον οι Κοσσοβάροι, θυμήθηκα: στο Κόσσοβο δεν βρέθηκε ο Μιλόσεβιτς το 1989, έξι αιώνες μετά την γνωστή μάχη και εξαιτίας του γαμήσανε την Γιουγκοσλαβία; Γιατί τώρα οι Αμερικάνοι αλλάζουνε σύνορα, αποσκοπώντας στο δόγμα μιας φυλετικής καθαρότητας, πιστεύοντας πως εντέλει δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβεβαιωθεί ο Εγγονόπουλος;
Να σε πω, Σοφούλα μου (εξηγεί σε εγγόνα ο πάππος ο παππόφτερος):
Διότι μια ηγεμονία, δεν αντέχει, ενόσω συγκροτείται, να υποφέρει κάποια άλλη πρόταση συσσωμάτωσης. Πώς αλλέως η Αθήνα θα κατέθλιβε τη Σάμο και την Θάσο, τη Μήλο και λοιπά; Πώς θα γλύτωναν οι Βοιωτοί και οι Σπαρτιάτες από τους Πλαταιείς; Τους πελεκάμε έναν έναν και ο μπακλαβάς γωνία. Έτσι λοιπόν και οι πρεσβευτές, θα ξεδιαλέξουν από τους κατοίκους των Βαλκανίων τους βολικούς και θα τους χώσουνε άπαντες στο ΝΑΤΟ με ελευθέρας. Βέβαια, κράτος χασαπόγυφτων και ατσιγγάνων μη προσδοκάτε, αλλά είναι ικανοί να επινοήσουν Αίθικες, Οδρύσες και Γήπαιδες.
Να γιατί ακούω για ελληνικές εκλογές και σκέφτομαι «ελληνικές καλένδες» δηλαδή ανύπαρκτη λύση ανυπάρκτου ζητήματος σε ανύπαρκτη χώρα. Θα είναι πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή, όταν κρατώντας τα χάμουρα του ψωραλόγου μας, θα προστάζουν «ντε» και «τσόνξ» κάθε που θα μπαινοβγαίνει χέρι στην τσέπα μας. Καθαρίσαμε με τα οικονομικά. Τα εξωτερικά, τα ρυθμίζει Κοτζιάς τις, που είναι ένα είδος σύγχρονου Τειρεσία- ξέρει τις γλύκες που παράγονται από τους δύο κόσμους. Ο Σύριζας με την πατριωτική δεξιά θα υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα, με το πασοκοσκελετό του και τα «αναθεωρητικά» του μπάζα. Δεν ποθεί να κυβερνήσει αυτοτελώς, αλλά το σχέδιό του, να υπάρξουν δυο και τρεις και χίλιες δεκατρείς φόλες σε όποιον προσδοκά αυτοδυναμία, βαίνει λαμπρώς. Προσώρας, παρουσιάζει εντυπωσιακές ομοιότητες με τις μπανανίες που στήριξαν και πλαισίωσαν το αμερικάνικο όνειρο. Και οι καβγάδες με Τούρκους και Ρώσους εκεί οδηγούν- θα ακολουθούμε πιστά το Πουγκίπσι και το Κεντάκι, ακολουθώντας τις υπερατλαντικές γραμμές.
Η Ελλάς, Σοφούλα μου, μπετοναρισμένη άπειρα χρόνια με τα μνημόνια, έχει μπροστά της έναν δρόμο και δεν υπάρχει δεύτερος: να δουλέψει με ό,τι περίσσεψε από μία τέως χώρα. Χρειάζεται ανθρώπους που να δουλέψουν μυστικά και αφοσιωμένα σε ζητήματα που μπορεί να ξέφυγαν από τους λογιστές.
Για παράδειγμα: να αφήναμε τις ενιαίες προσπάθειες και να υπήρχε περιοχή, περιφέρεια, Δήμος ή τέως νομαρχία που να δεχτεί ελεύθερες εμπορικές ζώνες για να καζαντήσει; Η πτωχομάνα μήπως να άφηνε τα ρεζίλια (resilient εννοώ) και να έριχνε γέφυρες από τον Δούναβη στον Μαίανδρο και τον Άλυ, όχι ως κράτος, αλλά ως πονηρεμένη αλεπουδίσια παραδοσιακή αγωγή και συνήθεια μπαγιάτηδων ιδιωτών; Αν ένα νησί στενάζει από τουρίστες και κλέβει ακόμη και τον αέρα των ξένων μήπως θα κυβερνιόταν καλύτερα ως territory Σαντορίνης η Μυκόνου, όπως επί δεκαετίες πράττει η Κοσταρίκα;
Την Νουέβα ντεμοκράτσια την έχουνε προγραμμένη, και την θεωρούν ελάχιστα ατακτούλα. Κάνει κι αυτή ό,τι μπορεί: είδα σήμερα την αναπληρώτρια Τύπου, την κυρία Ζαχαράκη να απαντά σε δημοσιογράφο κοιτάζοντας όχι τον ερωτώντα, αλλά κοιτώντας καταπρόσωπο την κάμερα προς το κοινό, θαρρείς και είναι ηθοποιός των σίξτις, υπακούοντας μάλλον σε επικοινωνιολόγο που δεν έχει απολυθεί ακόμη.
Τελειώνω μωρό μου, να κοιμηθείς: μήτε μονοφυσίτες, μήτε μονοθελήτες υπήρξαμε επιτυχώς. Η Ρώσικη και η Τούρκικη πολιτική μας είναι για τα παναΰρια. Έχουμε τη στόφφα (αλλ’ όχι το γούστο) των βενετσιάνων και ενσωματώσαμε την κρυπτική τέχνη των βλάχικων δικτύων και των κυρχανατζήδων. Και μόνον με αυτά θα προκόψουμε.
Μουσικούλα να σου βάλω, αλλά ξέχνα την Μποφίλιου και τους προχώ που δεν έχουν αφήσει μεσοπολεμικό τραγούδι να μην το γδάρουν ζωντανό.
