Όταν η χοντρή γνώρισε τον Λουίτζι Πιραντέλο.
23-07-2018

«Έτσι είναι αν έτσι νομίζεις». Μισό γιατί εδώ τώρα έχει ζουμί. Δηλαδή τι; Αν δεν το νομίζω δεν θα είμαι πια χοντρή; Και δεν θα πρέπει να ζυγίζω το πρωί 40 γρμ βρώμη; Τέρμα οι δίαιτες; Τόσο απλά; Δεν το νομίζω, δεν είμαι, λιβντ χαπιλι εβερ αφτερ; Και θα μπαίνω και σε εκείνο το παντελόνι που μου πήγαινε τόσο πολύ; Πιραντέλο, όχι Χάρυ Πότερ.

Όταν ήμουν παιδί με έσερνε ο θείος μου ο Πάνος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έχω δει ότι κουλαμάρα έχει προβληθεί σε μεταμεσονύχτιες προβολές σε αίθουσες που σήμερα είναι είτε σούπερ μάρκετ είτε γκαράζ. Άσχετο, αλλά πολλές φορές περνώντας έξω από αυτούς τους χώρους με θυμάμαι μικρό κορίτσι να κάθομαι και να μισοκοιμάμαι, περνάω από έξω και με θυμάμαι εκεί μέσα που τώρα είναι είτε αυτοκίνητα είτα ράφια. Έτσι μεγαλώνοντας στην Θεσσαλονίκη το Φεστιβάλ  Κινηματογράφου έγινε ετήσιο ραντεβού, πρόγραμμα, κάρτα μέλους και ταινίες από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Μια χρονιά, μεγάλη πια, μπαίνω να βγάλω την κάρτα και τον βλέπω. Στέγνωσε το στόμα μου και τώρα που τον θυμάμαι το ίδιο συμβαίνει. Μελαχρινός, μαύρα μάτια, υπέροχο χαμόγελο, γλυκός, ευγενικός, ψηλόλιγνος. Τον συναντούσα κάθε μέρα, ήταν στα εκδοτήρια, κουβεντιάζαμε για τις ταινίες, ποιες είδα, τι μου άρεσε, τι πρόλαβε να δει και εκείνος, ε, τι άλλο θέλει η χοντρή για να ερωτευτεί στα 20 κάτι; Τι θέλει; Να έχει αυτοπεποίθηση και να μην είναι ο άλλος ψηλόλιγνος. «Σιγά να μην ενδιαφερθεί ποτέ αυτός για μένα την χοντρή.»

Μερικούς μήνες μετά το φεστιβάλ, χειμώνας ήταν, τον συνάντησα πάνω στην Μητροπόλεως. Ήταν αγκαλιά με την κοπέλα του η οποία μάλλον είχε διαβάσει Λουιτζι Πιραντέλο πριν από μένα, μπράβο στο κορίτσι. Την θυμάμαι ακόμα μέσα στο ροζ παλτό της να λάμπει και εκείνον να την κοιτάει όλο λατρεία. Έχετε προσέξει πως κοιτάει ο Πρίγκιπας Χάρυ την Μέγκαν σαν χαλβάς; Ακριβώς το ίδιο. Την κρατούσε αγκαλιά τόσο σφιχτά λες και φοβόταν μην του την πάρει κανείς και ήταν ένα κάπως αστείο θέαμα γιατί αυτός ήταν ψηλός και εκείνη αρκετά πιο κοντή, για να την αγκαλιάζει ήταν διπλωμένος στην μέση. Αυτή η κοπέλα ήταν 3 φορές εγώ σε κιλά. Πάγωσα στην άκρη στο δρόμου, καθόμουν και τους κοιτούσα έως ότου χάθηκαν στο σκοτάδι.

Οπότε έτσι είναι αν έτσι νομίζεις δεν σημαίνει ότι θα μπεις στο παντελόνι που δεν σου χωράει πια, γι’ αυτό τον σκοπό θα συνεχίσεις να ζυγίζεις 40 γρμ βρώμη. Αν εσύ πιστεύεις όμως ότι είσαι γυναίκα που αξίζει να αγαπηθεί, τότε έτσι θα γίνει, προφανώς και δικαίως και ακριβώς όπως συμβαίνει με τους άλλους ανθρώπους. Αν εσύ πιστεύεις ότι η αξία σου σαν άνθρωπος είναι αντιστρόφως ανάλογη του βάρους σου τότε δυστυχώς έτσι θα είναι. Αν εσύ τον βλέπεις και σκέφτεσαι «σιγά μην γυρίσει να κοιτάξει εμένα», έτσι θα γίνει και πάλι. Οι λέξεις έχουν δύναμη και οι σκέψεις μας το ίδιο. Αυτά που λέμε και σκεφτόμαστε τα ακούει και τα σκέφτεται πριν απ’ όλους ο δικός μας εγκέφαλος οπότε η φρασεολογία που χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας είναι ιδιαίτερη σημαντική. Επιλέγω την διάθεση μου όπως επιλέγω τα ρούχα που θα φορέσω, μην βάλω ότι να ναι διάθεση σήμερα, ναι; Διότι με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ασυναίσθητα προγραμματίζω και τον τρόπο που θα με αντιμετωπίσουν και οι άλλοι. Στην εσωτερική διαπραγμάτευση πρέπει να είμαι πάντα νικήτρια. Λέξεις κλειδιά: νευρογλωσσικός προγραμματισμός, αυθυποβολή, αυτοκεραύνωση, αυτομαστίγωση, αυτοεκπληρούμενη προφητεία, μαθηματικά, μια ζωή είναι θα περάσει, ας περάσει όσο πιο όμορφα μπορούμε.

Αφήστε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*
*
*