Περπατώντας χθες στο Σβωλοδρόμιο εντόπισα στα αριστερά μου μια οικογένεια άσχημων, πατέρας, μητέρα, 4 παιδιά, όλοι τους άσχημοι και ασουλούπωτοι και τα χάλια τους τα μαύρα (ναι, για σας λέω). Από την αντίθετη μεριά του δρόμου ερχόταν ένα κορίτσι κατηγορία καλλονής, πρόσωπο που δεν το ξεχνάς. Αυτή η πραγματικά σπάνιας ομορφιάς νεαρή είχε πολλά κιλά. Δεν ξέρω πώς γίνεται να σε προσπεράσει αυτό το κορίτσι και να μην τυφλωθείς από την ομορφιά της αλλά να που γίνεται διότι μόλις μας πλησίασε η οικογένεια των τεράτων* κάτι είπαν δείχνοντας την, γέλασαν, το κορίτσι κατέβασε τα μούτρα, συντονίστηκα εγώ με την πίκρα της και κάπου εδώ χρειάζομαι νομική συμβουλή καθώς δεν ξέρω την επόμενη φορά τι μπορεί να κάνω και αν στέκεται υπόθεση “χοντρή εν βρασμώ ψυχής όμως σε σημείο βρασμού που έσκασε και πήρε παραμάζωμα όποιον ανεγκέφαλο βρέθηκε μπροστά της”.

Γύρισα από διακοπές και δεν είμαι καλά. Η χοντρή είχα πάει στο Λονδίνο, σ’ αυτή την πόλη που δεν υπάρχουν χοντροί, κοντοί, κουτσοί, αδερφές, λεσβίες, δεν υπάρχουν ταμπέλες, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν ξέρω καν αν καταλαβαίνουν τι σημαίνει bullying που είναι και στην γλώσσα τους, ενδεχωμένως να θεωρούν ότι είναι ελληνική λέξη όπως πιστεύουν για όλες τις δύσκολες λέξεις που έχουν στην γλώσσα τους και δεν καταλαβαίνουν από πού βγαίνει και τι σημαίνει ακριβώς. 10 μέρες ΘΕΑ ρε φίλη, αυτό ήμουν, για 10 μέρες ΘΕΑ. Φορούσα ό,τι ήθελα και αυτά που φορούσα δεν ήταν τίποτα σε σχέση με αυτά που φορούσαν οι υπόλοιποι. Το κόκκινο εφαρμοστό φόρεμα που μόνο μια φορά έχω βάλει εδώ έξω και εκείνο το βράδυ ήρθε να μου μιλήσει το πιο εκκεντρικό και ασυμβίβαστο πλάσμα που κυκλοφορούσε στην πόλη, οι υπόλοιποι γελούσαν. Λες και τι έκανα; Και γαμώ τις επαναστάσεις, μια κόκκινη μακρυά φανέλα. Εκεί και ποιος δεν ήρθε να μου μιλήσει, να γνωριστούμε, να βγούμε, μου ζητούσαν να με βγάλουν φωτογραφίες όχι ως εκκεντρική, ως μια γυναίκα όπως τόσες άλλες.

Είμαι πάρα πολύ θυμωμένη για τόσα πολλά ζητήματα όπως κάθε φορά που επιστρέφω από το εξωτερικό, αλλά τώρα με το ζόρι να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δηλαδή δεν μας φτάνει που έχουμε ένα σωρό προβλήματα σε αυτό το τόπο έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τους κάφρους. Και γιατί να είναι στόχος η χοντρή; Δεν καταλαβαίνω. Μια αδύνατη είναι αδύνατη και μια χοντρή είναι χοντρή, γιατί εμπνέει χλευασμό η δεύτερη; Είμαι χοντρή; Ναι. Σε αφορά; Όχι.

«- Γιατί κλαις παιδί μου; Τι έγινε;

– Γιατί τα παιδιά στο σχολείο κορόιδεψαν την Ντίνα.»

Ασφαλώς και υπάρχουν και άλλα σοβαρά θέματα, που αφορούν μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων ή μια άλλη ομάδα ανθρώπων, εγώ όμως, για την ώρα, γράφω για αυτό το συγκεκριμένο, ιστορίες για εμάς τις χοντρές.

(*Προφανώς και δεν χαρακτηρίζω ανθρώπους τέρατα εκτός και αν αισθανθώ ότι είναι.)