Το κορίτσι στο παράθυρο
28-06-2018

Η αφιέρωση στο βιβλίο του Ντάνιελ Γκρέι «Saturday 3 p.m.» (Bloomsbury 2016), ήτοι μέρα και ώρα που αρχίζουν οι αγώνες ποδοσφαίρου στην Αγγλία, είναι λιτή:

«Στο κορίτσι που ακούει στο παράθυρο».

Ποιο είναι το κορίτσι, το μαθαίνει ο αναγνώστης στο αντίστοιχο «κεφάλαιο» (το βιβλίο αποτελείται από πενήντα μικρά κείμενα για ισάριθμες «αιώνιες απολαυστικές στιγμές του σύγχρονου ποδοσφαίρου»), του οποίου αντιγράφω την αρχή:

«Κάθε τόσο η κόρη μου κάθεται περιμένοντας στο πίσω παράθυρο του σαλονιού μας. Δείχνει το πόμολο του παραθύρου και ρωτάει: “Παρακαλώ, μπορώ να ακούσω ποδόσφαιρο τώρα;” Θέλει να στρίψω το πόμολο και να αφήσω να μπει στο σπίτι ο ήχος από το στάδιο της Χιμπέρνιαν. Από στατιστική άποψη, δεδομένου ότι αυτή η παράκληση της έρχεται στο μυαλό και εκφράζεται από τα χείλη της οποιαδήποτε ώρα οποιασδήποτε μέρας, η Χιμπέρνιαν είναι απίθανο να παίζει. Είναι πολύ ευχάριστο ότι η κόρη μου πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο διεξάγεται συνέχεια, διαθέσιμο για εκείνη όποτε το επιθυμεί.»

Το αφιερώνω σε όσους (και δη όσες) απορούν γιατί αίφνης το Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελεί κώλυμα να πάμε για ποτό ή σουβλάκι. Γιατί, δυστυχώς, δεν διεξάγεται αδιάλειπτα. Δεν είναι εκεί, όποτε το επιθυμούμε. Οπότε τι να κάνουμε, επειδή το επιθυμούμε, κανονίζουμε εμείς τις ώρες μας με βάση εκείνες που υπαγορεύει εκείνο. Κάποτε το κάναμε για να βρεθούμε με κοπέλες, γιατί είναι παράλογο να κάνουμε το ίδιο για να δούμε τον ΝτεΜπρόινε;

 

Υ.Γ. Ένα ακόμη απόσπασμα του βιβλίου, αφιερωμένο στον αγαπητό φίλο Γιάννη Βαρβάκη του Cloud:

«Με έχει σχεδόν πάρει ο ύπνος, όταν η (ενν. τηλεοπτική) εκπομπή με μεταφέρει με μαγικό χαλί στη Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ εναντίον της Μπορούσια Ντόρτμουντ, μαύρο απέναντι σε κίτρινο, το φεγγάρι απέναντι στον ουρανό. Ο παίκτης του ΠΑΟΚ με το νο 11 περνάει πίσω από τον αμυντικό και καρφώνει την μπάλα στα δίχτυα μέσω του δοκαριού. Η δύναμη στη φασαρία των φιλάθλων του γηπεδούχου νομίζεις ότι κάνει την τηλεοπτική κάμερα να τρέμει. Είναι ένα ενστικτώδες, καταιγιστικό, ηδονικό ουρλιαχτό. Ο νο11 πηδάει τις διαφημιστικές πινακίδες και τρέχει στο κοινό του. Άνδρες αναρριχώνται στο προστατευτικό φράγμα για να δείξουν ρωμαλέα ευγνωμοσύνη, χτυπώντας τα στήθη τους και κραυγάζοντας προς τ’ αστέρια. Τίποτε άλλο δεν μετράει.»

[Μερικοί λένε ότι θα έπρεπε να μετράει, προσθέτει ο συγγραφέας, γιατί είναι Ελλάδα, κρίση και φτώχεια. Περιττό να πω ότι ο ίδιος δικαιολογεί απόλυτα γιατί …δεν μετράει. Μπορεί, υποστηρίζει μάλιστα, να μην είναι διαφυγή από την πραγματικότητα, αλλά γνήσιο αίσθημα ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ σημαντική παράμετρος στη ζωή!..]

Αφήστε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*
*
*