Μετά απο ένα κρίσιμο διάστημα μετά την Μεταπολίτευση, κι ως την αρχή της δεκαετίας του 80, η χώρα πέρασε σε άλλη φάση, ας την πούμε Ευρωπαϊκή: πολιτειακή μεταβολή, έγχρωμη τηλεόραση, πενθήμερο, κατάργηση της ποδιάς, επίτηδες τα ισοπεδώνω, αφού ανήκουν στην Ιστορία και τα παλαιά πάθη δεν έχουν ένταση.

Το 13% του ΠΑΣΟΚ του 1974 σχεδόν τετραπλασιάστηκε στις εκλογές του 1981 και όντως η νέα πολιτική, όχι άδικα, θεωρήθηκε ελπιδοφόρα υπό προϋποθέσεις. Η δεξιά τράβηξε των παθών της τον τάραχο για μια δεκαετία και νέοι όροι, νέες συμπεριφορές, κυριάρχησαν. Μια σειρά μέτρων κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα, απότομες (και μεγάλες) αυξήσεις σε πολλές ομάδες πληθυσμού, η αντικατάσταση των προϊσταμένων του Δημοσίου με νεοπαγή στελέχη που έμαθαν τη δουλειά στην διάρκεια της πρώτη θητείας τους, μαζί με την βασιλεία της βιντεοκασέτας και άλλων, στοχαστικών ή όχι μεταρρυθμίσεων, άλλαξαν τους πολιτικούς ρόλους σε κάτι πιο επίπεδο, πιο δραστικό, που δεν του έλειπε η δραματικότητα  μαζί με κάποια σύγχυση.

Πράσινα και μπλε καφενεία. Νέα διαστρωμάτωση στην κοινωνία. Στην αντιπολίτευση, και για τελείως σκοτεινούς λόγους, ο Μητσοτάκης θεωρήθηκε, από τα μέσα της δεκαετίας, ο μόνος πιθανός σωτήρας της παράταξης. Αντίμετρο, ο αυριανισμός, που αρίτσωνε τις τρυφερές καρδιές, αλλά παράλληλη μείωση της ισχύος των πανεπιστημίων, αλλ’ όχι των πανεπιστημιακών. Η αναμέτρηση οδηγήθηκε στα πάνελ και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, διάλεξαν πλευρά ή απλώς ξύπνησαν αλλάζοντας πλευρό.

Ο ρόλος του στρατού, κάποτε πανίσχυρος, αντικαστάθηκε από ένα παράξενο σήμα στον ουρανό, ένα «Εν τούτω νίκα» ή στα μέρη μας και στο ιδιόλεκτό μας, «η σύγκρουση του φωτός με το σκότος». Όποιος δεν είδε τα πλήθη που ακολουθούσαν τον Κουτσόγιωργα στην επαρχία την εποχή της δόξας του, πάντα θα χάνει συνέχειες και θα έχει κενά.

Μετά τον θάνατό του και το ανάποδο ψαλλίδι που έφερε τον Ανδρέα πάλι στην εξουσία, θα το πλήρωνε η Νέα Δημοκρατία επί έντεκα συναπτά έτη. Με τον Σημίτη και το παλλάδιο του εκσυγχρονισμού, ζήτημα να έγιναν τρεις ή τέσσερις καινοτομικές ενέργειες. Ο εκσυγχρονισμός ήτο θεός τροφοσυλλέκτης: επιβίωνε χάρη στην συμπάθεια των δεξιών. Εγκαινιάστηκαν επίσης φαιδρά και σοβαρά debates όπου θα ήσουν τρελός, εάν τα παρακολουθούσες, να μη διασαλευτείς.

Ο πανελισμός, βόλευε τα κανάλια και την έλλειψη επιχειρημάτων. Ήδη κοντεύουμε εικοσιπέντε χρόνια του θριάμβου του. Κι ακόμη δεν έμαθαν να μη διακόπτουν τον άλλον. Οι τράπεζες, το χρηματιστήριο, το «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ», κυριάρχησαν ώσπου κάποιοι έκλεισαν τις κάνουλες και έκτοτε τρώμε σούσι ή αφήνουμε μούσι.

Αν λείπουν ονόματα κομμάτων, είναι επίτηδες. Αν αδικώ πρόσωπα και πράγματα και θαύματα, πάλι επίτηδες είναι. Η διασταύρωση ξιφών, η μονομαχία αρχηγών και τα τοιαύτα, θα αργήσουν να αποκτήσουν σάρκα. Η  χώρα έχει υποστεί επανεκκίνηση όπως του 1916/17. Και δε ζει κανένας από τότε, μήτε τύπωσε κάποιο κατανοητό ευαγγέλιο, για να το προσκυνήσουμε, έστω άκεφα.