Μια γιαπωνέζα ρυγχοφάλαινα ίσα με πεντέμισι τόνους έκανε αμέριμνη σχέδια για το επόμενο σαββατοκύριακο, που σίγουρα δεν είναι τόσο συναρπαστικό σαν τα ανθρωπί σαββατοκύριακα αλλά όσο να ’ναι ως και τα κήτη δικαιούνται να ονειρεύονται ένα χαλαρό γουίκεντ στη χάση και στη φέξη. Τα σχέδια αυτά διακόπηκαν κάπως βίαια όταν δεκαοκτώ γιαπωνέζοι φαλαινοθήρες, που -αν και εργασιομανείς- ήταν αποφασισμένοι να μην μαγαρίσουν το δικό τους ρεπό, βγήκαν παγανιά μεσοβδόμαδα αποφασισμένοι να τελειώνουν τη δουλειά πριν ξημερώσει Σάββατο.

Στις δέκα και τριανταοκτώ πρωί Τετάρτης η ρυγχοφάλαινα διαιρέθηκε σε είκοσι, όχι και τόσο συμμετρικά, κομμάτια το μικρότερο των οποίων δεν ζύγιζε λιγότερο από τριακόσια, πάνω κάτω, κιλά. Το μυαλό της έμεινε ανέπαφο. Μέσα στα τέσσερα κιλά και τα δωδεκάμιση δισεκατομμύρια νευρώνες του, το πλάνο του σαββατοκύριακου συνέχισε να ζει ακέραιο ερήμην της.

Το δίδαγμα από αυτήν την μικρή ιστορία (κάθε ιστορία με ελάχιστο αυτοσεβασμό οφείλει να κυοφορεί ένα, έστω, ψήγμα σοφίας) είναι ότι τα σαββατοκύριακα μπορούν ωραιότατα, αλλοίμονο, να ζουν με εμάς απόντες.