Μήτε Γαλάτες (αποκεφάλισαν τον βασιλέα Πτολεμαίο Κεραυνό, χτύπησαν ανεπιτυχώς του Δελφούς, πέρασαν στη Μικρασία και σχημάτισαν την Γαλατική Τετρακωμία, έγιναν μοντέλα για τους θνήσκοντες Γαλάτες των Περγαμηνών και βάφτισαν το Κιλκίς, τον Γαλικό και την Γαλάτιστα, καλεσμένοι του Πέμπτου Φιλίππου, για να βγάζουν το χρυσάφι τους)

Μήτε Βεσσοί και άλλοι συσταζούμενοι  (περαστικοί κατσαπλιάδες που τους θυμάται ο Κικέρωνας στη Σαλονίκη)

Μήτε Γότθοι του Αλάριχου, (αρειανιστές που ανεβοκατέβαιναν την Ρωμαΐδα γοητεύοντας τους ευαίσθητους του εικοστού αιώνα)

Μήτε Σκύθαι και Άντες και Ούνοι (που βανδάλισαν την Κασσάνδρεια ου τειχομαχήσαντες έως τότε)

Μήτε Άβαρες του Χαγάνου (που επιχείρησαν την «μεγάλην πόρθησιν», μπήκαν στο Σίρμιο και στο Βιμινάκιον, αναγκάζοντας τη Σαλονίκη να γίνει αμυντήριο των μετόπισθεν, πήραν αρίφνητους σκλάβους και πολιόρκησαν την Νέα Ρώμη ζητώντας σκηνές και καλούδια από τον υγιό του Ηρακλείου του υδρόφοβου,αφου παροδικώς δέχτηκαν τον Ίστρο ως «μεσίτη»)

Μήτε Σκλαβήνοι μπόλικοι (μονοξυλίτες, Σαγουδάτοι και Δραγουβίτες και Βερζήτες και Στρυμονίτες τοξευτές, μονοξυλίτες και βλαχορυγχίνοι, του Περβούνδου υποτακτικοί και στη Λητή ιδρύοντες τες κάσσαις των)

Μήτε Γήπαιδες (που δεν πρόκαναν κάθοδο, διότι στην Παννονία τους ρήμαξαν Άβαρες και Τουρκομανείς Ούννοι)

Μήτε Σέρβοι και Χρωβάτες (υπόσπονδοι που έκοβαν φετίτσες του Ιλλυρικού)

Μήτε άλλοι πολλοί, (που δεν αναφέρω διότι θα γεμίσουν με δύο χιλιάδες λέξεις το κείμενο)

Μόνον Βούλγαροι.

Αυτοί μιμήθηκαν τα  θέσμια των Ρωμαίων, έχτισαν ανάκτορα και ήρθαν για να μείνουν. Βαρέθηκαν να βαράνε σκλαβήνους και πήραν τη γλώσσα τους, οι πρώτοι χάνηδες βοήθησαν Ρωμαίους αυτοκράτορες, έχτισαν κράτος κατ’ αναλογίαν του βυζαντινού, δοκίμασαν ακόμη και τον Πάπα να τους φτιάξει εκκλησία, είχαν τον Συμεώνα και τον Σαμουήλη Κομητόπουλο υγιό της Αρμένας Ριψιμίας, αλλά εχαώθησαν από τον Τζιμισχήν και τον Βασίλειον τον αληθώς βλαχοκτόνον, κι έπειτα, Δελεάνοι και Βορίλες και Ασάνηδες, ενάντια σε όλους, ακόμη και τους Φράγκους, σπαρμένοι Βογομίλους και βουνήσιους επαναστάτες, λυωμένοι από τους Οθωμανούς και πάλιν ερχόμενοι κρίναι ζώντας και νεκρούς από τον φλογώδη λόγο Παϊσίου τινός.

Αλλά το πρόβλημά σας, Φαρισαίοι, δεν ήταν και δεν είναι, μήτε θα είναι οι Βούλγαροι! Με τους οποίους οι Ρωμιοί αναμετρήθηκαν ως κράτος εν κράτει, άλλοτε σύμμαχοι, άλλοτε φρικτοί εχθροί. Σήμερα, είναι δύσκολο να μετράμε με το κουταλάκι και την δαχτυλήθρα το αίμα που κύλησε ποτάμι απ΄όλες τις μπάντες, ειδικά από τότε που ο Ζίφκοφ στην επιστράτευση του 1974, πήρε το μέρος μας και ακολούθησαν «αγάπες και λουλούδια, ζωή παραμυθένια», είναι τώρα έτη 44.

Σε επάλληλες στρώσεις του βαλκανικού κρεμμυδιού, απομένουν τα αρχαία ρηγάτα με τα ονόματά τους και την γεωγραφία τους. Οι Βερζήτες, οι Βελεγεζήτες, οι Στρυμονίτες, οι Δραγουβίτες, οι Σαγουδάτοι, οι Ρυγχίνοι κι άλλοι πολλοί. Τους γνωρίσαμε στην χερσόνησο, πάνε αιώνες πολλοί, από το τέλος του 6^ου και ιδίως από τον 7^ο και εφεξής. Ένα ντόμινο πιέσεων, από τον βορρά, τους έφερε στα μέρη μας, οργανωμένους σε ρηγάτα, να ξέρουν από μονόξυλα και να κατοικούν σε βάλτους, γκιόλες και ποτάμια,κι ενώ οι πόλεμοι γύρω τους, τους ανάγκαζαν να διαλέγουν πλευρά και να ξεσηκώνονται συχνά.

Θρυλείται πως βάστηξε 218 χρόνια η «σθλάβωσις» των ελληνικών τόπων. Κατέληξε σε αφομοίωση ή αποξένωση των ρηγάτων. Πολλούς, η νικήτρια διοίκηση της Ρωμαΐδος  τους έστειλε στη Βιθυνία.

Μεταξύ λατινικών και ελληνικών, αναμίξ με «βλάχον πολύν όμιλον» και πλήθος «σερμησιάνων», τέως αιχμαλώτων των Αβάρων που επαναστάτησαν και κατέβηκαν στον νότο, νοσταλγοί των πατρίδων τους, οι σκλαβήνοι  μοιράστηκαν  ανάμεσα βουλγάρους και ρωμιούς.

«εμπεριέχει δε τω δια μέσου χώρω το πεδίον τούτο [δυτικά της Σαλονίκης] και αμφιμίκτους τινας κάμας, ων αι μεν προς τη πόλει τελούσι, Δραγουβίται τινές καιΣαγουδάτοι την κλήσιν ονομαζόμενοι, αι δε τω συνομορούντι των Σκυθών ένθει, ου μακράν όντι, τους φόρους αποδιδόασι»

Έκτοτε, Ρωμιοί και Βούλγαροι, από τον 19^ον αιώνα, αποδύθηκαν σε έντονο και αιματηρό μεταξύ τους αγώνα. Μέσα στην έχθρα μας, ομονοούσαμε σε ένα: πως διεκδικούσαμε το φρόνημα των μεταξύ μας πληθυσμών, με πάθος, παρέχοντας παιδεία, θρησκευτικό όραμα, αποδείξεις και συγκρούσεις. Αυτοί κι εμείς, ήμασταν οι έσχατοι  που δεν βλέπαμε «Μακεδόνες» αναμεταξύ μας στην πυρίκαυστο λεκάνη του Βαρδάρη. Μήτε βλέπουμε.

Κι ενώ ο Ζάεφ φεύγει για να μιλήσει σε Ερτογάν, ελπίζω κάποιος εδικός μας να δει τον Μπορίσοφ, για θέματα ΝΑΤΟ και Ε.Ε  δίνοντας ένα τέλος στη θεωρία των γουρνομύτηδων κομιτατζήδων. Διότι είμεθα έτη 44, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, στο ίδιο βαρκάκι.