Δεν ξέρω τι πίνετε τελευταία, αλλά μάλλον γιορτάζετε, πολλοί, πως επεφάνη «ρήγμα» στον Σύριζα και βάρεσε δυάλα. Αν ήσασταν στρατός, αποκοιμηθήκατε την παραμονή της μάχης, χωρίς τούλδον και σκούλκον. (Περιπολίες και φρουρά). Αν είδατε σημείον μέγα στον ουρανό, που προφητεύει τα απαίσια, ξεχάστε το: drone κατά Μαδούρου είναι, αλλά με στόχο την Μαδουρή ή τις κρητικές Μαδάρες.

Από το 2014 παρακολουθώ, σε σχετικά μικρές ηλικίες, την τάση να προσεγγιστεί ο Σύριζα, από την εποχή των δημοτικών εκλογών «να δουλέψουν εθελοντικά για να τρουπώσουν αργότερα». Και μετά, ακόμη και καταμεσής της μεταναστευτικής κρίσης, διορισμούς και αναθέσεις είχαν στην πρωτοκαθεδρία. Πλήθος αγνώστων σκιτζήδων αλλά και κινητικών τύπων που κράδαιναν ένα μεταπτυχιακό, εισήλθαν σε επινοημένες ειδικές γραμματείες, ενώ στον κρόκο του αυγού, τετραμηνίτες και οκταμηνίτες είδαν, αν όχι το φως το αληθινόν, τουλάχιστον μια διάθεση κατσικώματος. Επιπλέον τα «φιλοδωρήματα» και τα βοηθήματα, ανακούφισαν τους γέροντες, διότι θα είχαν να φάνε το βράδι αφού τα χαρτζιλίκια στα εγγόνια δίνονταν από αλλού.

Δεν ξέρω πώς τιμολογήθηκε η τρολιά, αλλά μια στολή μοδάτη την έραβες.

Πέρα στους πέρα κάμπους, οι μηχανισμοί του Δημοσίου ατόνησαν χειρότερα κι από το Μάτι. Παντού. Αλλά μεγάλα παγόβουνα του Λικβινταριστικού Παγετώνος, πρόλαβαν και φιλοξένησαν δήθεν οικολογί φώκιες, πατριωτικές λευκές αρκούδες και αναρίθμητα «πράττω». Δεν υπήρξε κανένα ταξίδι Τιτανικού, αλλά ένα φλερτ με πιγκουίνους, διεπράχθη. Τον Μισελ-ο-γιαννάκη, διεδέχθη άλλος ιατρός, ο Πολάκης. Σέρτικος κι αράθυμος, παρηγοριά ηρεμιστικού σε χαλασμένο δόντι. Και παντού, οργανική ξεκουδουνίαση, ωσάν το Γαβρόγλειον άγος και άλλους, εμμονικούς. Φίλοι, γνωστοί και διαχρονικώς άτομα που καλημερίζαμε, εντάχθηκαν αφανώς στο Σύστημα.

“We didn’ t start the fire” ήταν το νέο άσμα του έθνους. Από το τριολέ του «εχθρού», ο Καραμανλής έμεινε στο απυρόβλητο, ο Σαμαράς περιφρονήθηκε από την μαλακιωδους ύφους επιμονή του να κυβερνά την πολιτική του άνοιξη και απέμεινε, ως σημαδιακό πουλί της δυστυχίας. Κυριάκος τις, ως έκθετος τριτογενής που για να αρχηγέψει, ενωτίστηκε ακροδεξιούς. Δεν ξεχνιούνται αυτά.

Ναι, τηνε πάτηκαν με τις Φωτιές και με τον πολιτικώς άμετρο Τζανακόπουλο που παραμένει ποθητή περσόνα για κάθε κόμμα, από την εποχή του Ιωάννου Καππαδόκη και του Αγιοχριστφορίτη. Είχαν στρώσει το γαρμπίλι έως τα μέσα Ιουλίου: γιορτές στην Πνύκα, άντε και Καστελλόριζο, ανασχηματισματάρα τέλος Αυγούστου και επαναφορά Νοβαρτικών σκελετών, παροχές στη ΔΕΘ, «αχ έρωτα» στην Ποταμιά που σωπαίνει το κανόνι, άλλους πέντε μουστερήδες-τσιμπολόγημα από το δήθεν κέντρο και καθαρίσαμε. Μετά, Σύνταγμα, ισοδύναμα, ένεση στην Αυτοδιοίκηση, και οι εκλογές φάνταζαν ελκυστικές. Όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Το «απέναντι» απλώς δεν υπάρχει. Το ρήγμα μπορεί να κλείσει. Δεν θα πέσουν από μόνοι τους. Οι Απέναντι πρέπει να φτιάξουν άλλη πρόταση, αρνούμενοι πως θα επαναδιαπραγματευτούν, διότι ο Πούλος ορθώθηκε και τους προσμένει. Πρέπει να εμφανιστούν μετωπικοί, τολμητίες στα οικονομικά, με πρωτοφανείς καινοτομίες. Δεν κρίθηκε τίποτε. Απαγορεύεται ακόμη και το «παραλάβαμε χάος». Όχι άλλους ρήτορες.