The snow doesn’t give a soft white damn whom it touches.
― e.e. cummings
Φωτογραφικές ανταποκρίσεις από τη χιονισμένη δυτική Ευρώπη. Χαμόγελα σιγουριάς πίσω από τριπλά τζάμια, μέσα από θερμοκοιτιδικά διαμερίσματα, μέσα στα πουπουλένια Gore-Tex μπουφάν, φορώντας τις μετα-αποκαλυπτικές Ugg μέχρι τον γαλλικό φούρνο της γωνίας όπου περιμένουν τα αχνιστά κρουασάν βουτύρου. Παρατηρώ τα χιονισμένα ενσταντανέ, αποτυπωμένα από τις κάμερες των άιφοουν που καταγράφουν μαζί με το λευκό πέπλο της φύσης και το πλεόνασμα επάρκειας που παρέχουν αφειδώς οι καλοκουρδισμένες κρατικές μηχανές που σκορπάν χονδρό αλάτι καθώς τα εκχιονιστικά τέρατά τους περιδιαβαίνουν αενάως τις μεγάλες λεωφόρους με απώτερο σκοπό την απρόσκοπτη λειτουργία του πανηγυριού τής κατανάλωσης. Για να μην παγώσει, μέρες που είναι, το αίμα του εμπορίου. Αλλά και γιατί πίσω από τις αντηλιακές κρέμες ενυδάτωσης και τα απαστράπτοντα Arnette καθρέπτες, κρύβεται πάντα ο τρόμος του κενού που παραμονεύει κάθε στιγμή απραξίας για να θεριέψει. Και έτσι συνεχίζεται η σχεδόν ελεύθερη ταλάντωση των κρυσταλλωμένων πομ-πομ της υποκρισίας που κρέμονται ανέμελα από τα πολύχρωμα σκουφιά των υπνωτισμένων κατοίκων των μητροπόλεων καθώς οδεύουν για ακόμα μια φορά προς τη γιορτή των Χριστουγέννων.