Τους Ρώσους δεν τους θέλουν οι Αμερικάνοι και δεν εννοώ τον Γούντι ή τον Άρλο Γκάθρι. Στο Λιμάνι της Σαλονίκης λένε πως βάζει λεφτά ο Ιβάν και ο υπερατλαντικός πρέσβυς εκβάλει ένα ήπιο «γκχμχμχμ». Ο οποίος είναι Ρώσος, όπερ έδει δείξαι. Μετά το 1990, που δεν υφίσταται ψυχρός πόλεμος (αλλά απλώς σκοτσέζικος, κατά το σκοτσέζικο ντούς) λείπει δραματικά από την νεοελληνική μικροκοινωνία η ανάμνηση της τρανταχτής σύμπραξης των ιθαγενών πολιτικών δυνάμεων (που δεν περίμεναν τον Τρούμαν, τον Αϊζενχάουερ και άλλους προέδρους ) με τον αντικομμουνισμό. Από το σχέδιο Μάρσαλ κι ως τα μεταχουντικά «σταγονίδια» ήταν ο κανόνας και κανένας δεν θεωρούσε αυτό το κλάστερ επικίνδυνο.
Ακούγοντας πως οι Ευρωπαίοι γλυκοκοιτάζουν την ένταξη των «δυτικών Βαλκανίων» στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ (με εκκωφαντικά ,έξω από τον λογαριασμό προσώρας, την Σερβία διότι την βοήθησε ρηματικά η Ρωσία στα χρόνια των βομβαρδισμών) κατάλαβα πως θα γίνει του τέως συμφώνου της Βαρσοβίας το κάγκελο στα Βαλκάνια.Και επίσης, πως το τουρκικό φλερτ για τις «χώρες της καρδιάς» του άχρι Βοσνίας και λοιπών, για τους Αμερικάνους δεν είναι μία απειλή, αλλά μία υπόσχεση συμμαχικής αλληλεγγύης.
Πάμε παρακάτω. Ο κομμουνισμός ως απειλή, έχει ξεχαστεί και χρησιμοποιείται σχετικά ήπια μόνον για χώρες και πολίτες που τον νοσταλγούν. Η Ευρώπη και η Μέση Ανατολή βρίσκονται σε πάνδημη επιστροφή στα καίρια και φλέγοντα προβλήματα της εποχής πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο. Δεν είναι ο Λένιν και ο Στάλιν, αλλά οι Τσάροι το πρόβλημα. Και οι ρωσόφιλοι.
Το ζήτημα της δυτικοποίησης των Βαλκανίων άρχισε πριν κοντά τριάντα χρόνια και μπορεί να κλείσει τα πενήντα όταν ολοκληρωθεί. Η «έκρηξη Ερντογάν» δεν είναι τύπου Μοσαντέκ ή Μούρτζουφλου ή Νάσερ: με τον Γκιουλέν τα έχει βάλει και η μοίρα του αρχίζει να μοιάζει με του Καντάφι ή του Σαντάμ ή του Μπιν Λάντεν: ισχυροί τοπάρχες που μαζεύουν τον εθνικισμό για να τον χάσουν όταν έρθει η ώρα τους.
Στο νεοελληνικό παγόβουνο, ο παγετώνας του Σύριζα που ξεκόλλησε από την αντισυστημική του βάση, για την ώρα, επιχειρείται να μη φιλοξενεί πολικές αρκούδες και όρκες στα πέριξ. Θα γίνει θρηνώδης και οικολογικός. Θεωρώ ζήτημα χρόνου την αποίκισή του από κεντρώες και δεξιές αποστολές. Ξεκίνησε πριν σαράντα χρόνια («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, στο ίδιο συνδικάτο») και ώσπου να μας βγουν τα τζίτζιλα στην οικονομική μας μετάλλαξη μπορεί να κρατήσει άλλα δέκα χρόνια.
Στη μέση απ’ αυτό το γαϊτανάκι που υπάρχουν εσωτερικά πραξικοπήματα, αλλά όχι εξεγέρσεις, πληροφορίες αλλά και μπόλικα fake news, μη περιμένετε να λειτουργούν σωστά τα τηλέφωνα. Σπασμένα θα είναι. Μια πολιτική Monsanto τα κανοναρχεί. Ένα ζατρίκιο μόνον με πιόνια, που δεν αλλάζει το παιχνίδι. Από σκάκι, ντάμα. Βασιλιάδες, βασίλισσες, τρελοί και ίπποι, πύργοι με τα σχετικά τερτίπια, ροκέ και σικελικές άμυνες, στα αζήτητα. Δεν είναι δάσος, ώστε να κολλάμε στο δέντρο. Είναι το ξεχέρσωμα μιας ζούγκλας για να καλλιεργηθεί.
