Και μόνη η παρουσία του Τόλη Χάρμα, με την ιδιότυπη φωνή και το ειδικό αλμπενί, στη Λατέρνα του Σακελλάριου, με κάνει να καρφώνομαι κάθε που τηνε βλέπω. Αλλά έχει κι άλλα: την λατέρνα που την πνίγει το τζαζίστικο που εκρέει από το ηχείο ενός ηλεκτρόφωνου κρεμασμένο δίπλα σε ταμπέλα κουρείου, οι πινελιές οι αναμνηστικές του πτώματος του νεορεαλισμού στο λουναπάρκ της Πλατανιάς, η Καρέζη να εξηγάει στον πατέρα της τον Τσαγανέα τα του έρωτά της μάγκικα με την φωνή του Φωτόπουλου, οι βιαστικές γέφυρες του Χατζιδάκι που αργότερα θα γίνουν θέματα αξιαγάπητων τραγουδιών, του ένας αστυνομικός διευθυντής να πηγαίνει με την αμαξάρα του εφοπλιστή Αθήνα- Πάτρα και νααα, δάκρυα ο Πετεφρίγκος.

Αλλά δεν ξεχνώ τον Σακελλάριο να γειτονεύει με τον Ανδρέα Καραντώνη στην σελίδα των Τεχνών του Ελεύθερου Κόσμου. Ποτέ. Και δεν αναφέρω, από διακριτικότητα, το όνομα του νεαρού που κατέθεσε στεφάνι σε μια ετοιμόρροπη πόλη του ναζισμού, εκ μέρους της κυβέρνησης Κουτσονίκου το 1945, που εξελίχτηκε σε δημοφιλή σκηνοθέτη του ελληνικού κινηματογράφου.