Κοιτάζω το άδειο πιάτο στο τραπέζι και σκέφτομαι το καλοκαίρι και όλα όσα τελειώνουν όμορφα. Το πιάτο έχει ένα ωραίο πρασινογάλαζο χρώμα και αυτό ακριβώς το χρώμα, μου θυμίζει τα τυρκουάζ νερά της Λευκάδας.

[σήμερα την ώρα που ξύπναγα θυμήθηκα αυτά τα φοβερά
νερά, έκλεισα τα μάτια, πίσω μου ήταν οι Εγκρεμνοί- χρυσοί και μεγαλοπρεπείς- μπροστά το κύμα άφριζε λευκό σαν γάλα και έσκαγε στα χαλικάκια με δύναμη, εκείνο το τυρκουαζ χρώμα το λατρεύω, τα κύματα όχι, δεν τ αγαπώ.]

Στο πιάτο πάλι, έχουν απομείνει (και το στολίζουν με το χρώμα τους ) λίγα φυλλαράκια απ´ το ψιλοκομμένο μαρούλι, κλωστίτσες πράσινες άνηθου, και μια μικρή λεπτομέρεια ντομάτας που μου μοιάζει με καρδούλα, σαν αυτές που ζωγραφίζαμε παιδιά στα πρόχειρα τετράδια, θέλοντας να δηλώσουμε και αθώα και ανυπότακτα μαζί, το με πόση λαχτάρα περιμέναμε να έρθουν τα καλοκαίρια της ζωής μας.

Ετούτη την ώρα βρίσκομαι σε κάποιο παραθαλάσσιο ταβερνάκι και είναι Σεπτέμβριος. Αύριο θα έχει αλλάξει ο μήνας, όταν γυρίσω στην πόλη μου θα λέμε “καλό φθινόπωρο”, πίσω από τα μάτια μας θα κυοφορούνται τα χρυσοκόκκινα χρώματα του δάσους και μια μικρή θλίψη θα μας κυριεύει για το καλοκαιράκι που θα χαθεί στον ορίζοντα, μέσα σε μιά λεπτή γραμμή από νερό  και ουρανό.

Και ύστερα ξεχνιέμαι και χαζεύω σιωπηλά τη θάλασσα  και μέσα σ αυτή την ησυχία της χαρίζω λόγια ανείπωτα, σαν εκείνα τα λόγια που ξεχάσα να πω σε ανθρώπους της ζωής μου, που συνεχίζω να ξεχνάω να πω, “σ αγαπώ, σ ευχαριστώ, συγνώμη, χαίρομαι, θα μου λείπεις, θα σε περιμένω, σ αγαπώ”, αυτά της λέω και εκείνη λικνίζεται στο φύσημα του αέρα και κάπως σαν να χορεύει ένα βαλς αποχαιρετισμού μου μοιάζει..