Κοπεγχάγη, Σεπτέμβριος 2011. Έφτασα πρωί Σαββάτου και είχα ήδη κανονίσει καφέ με μια φίλη που σπούδαζε εκεί. Άφησα τα πράγματα στο ξενοδοχείο και βγήκα να την συναντήσω. Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης τρομοκρατήθηκα και αποτραβήχτηκα σε μια άκρη διότι είχα την εντύπωση πως είχα πέσει πάνω σε street fashion show και ένιωθα πως ήταν μεγάλο λάθος που βρισκόμουν εκεί. Όταν με ξετρύπωσε η κοπέλα μου εξήγησε πως αυτό που έβλεπα ήταν Δανοί που έκαναν την βόλτα τους. Χρόνια μετά θυμάμαι σε ένα βιβλίο του τον Αύγουστο Κορτώ να γράφει πως οι Δανοί είναι οι πιο όμορφοι άνθρωποι στον κόσμο. Προσυπογράφω.

Πόρτο, Νοέμβριος 2017. Ερωτεύτηκα μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί. Έχοντας πει αυτό, που είναι η απόλυτη και απολύτου αλήθεια, μπορώ να πω πως οι Πορτογάλοι είναι το ακριβώς αντίθετο από τους Δανούς. Τους ερωτεύεσαι πάραυτα διότι είναι οι πλέον ερωτικοί. Αν υπάρχουν στερεότυπα για κάθε λαό, τότε οι Πορτογάλοι είναι άσχημοι, ερωτεύσιμοι όπως δεν είναι οι Δανοί, ευγενικοί, χαμογελαστοί, καταπληκτικοί επαγγελματίες, κάπως θλιμμένοι και όπως είναι από την φύση τους ευγενικοί από την ίδια φύση ορμώμενοι οι άνθρωποι φλερτάρουν. Από τον παππού που θα σε προσπεράσει στην ανηφόρα μέχρι τον νεαρό που θα σερβίρει τον καφέ, όλοι σου κλείνουν το μάτι με μια έκφραση απόλαυσης που σε αντικρίζουν. Καθόλου παραβατικά, κανείς δεν θα ενοχλήσει κανέναν, ένιωσα ανάμεσα τους χαρούμενη που υπάρχω και μοιράζομαι την ενέργεια τους, ένιωσα πως αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται την ζωή κάθε στιγμή.

Από Χαλκιδική; Τι ωραία περάσαμε στον Χολομώντα. Οι πιο όμορφοι δεν είμαστε, ούτε οι πιο άσχημοι, τα είπαμε, αυτή η τρέλα με το κορμί που επικρατεί στις ελληνικές παραλίες από πού μας φορτώθηκε; Από πού και ως πού δηλαδή περίμενες να παραταχθούν οι Σκλεναρίκοβες στην παραλία; Πού ζεις; Πού λέει ότι οι παραλίες ανήκουν στους γυμνασμένους;  Συγνώμη, έχω μια ερώτηση: ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο -ΙΣΜΟΣ; Και γιατί οι άλλοι δηλάδη; Sexism, Racism, Ageism, ε προσθέστε και το περφεκτμποντισμ. Θυμάμαι μια φορά και έναν καιρό έναν αρχισυντάκτη τοπικής εφημερίδας, από αυτούς που ξεβλαχεύουν, πρώτα ξεβλάχεψε τη Βόρεια Ελλάδα και έπειτα έγινε λογοτέχνης, είχε γράψει μια φορά πως προσβάλλουμε την αισθητική του εμείς με την κυτταρίτιδά μας και να καθίσουν οι κυρίες με την κυτταρίτιδα σπίτι τους ή τέλος πάντων μακριά από την παραλία του. Αγαπητέ, εσείς και οι ομοϊδεάτες σας να πάτε να κάνετε μπάνιο στη Μπόρα Μπόρα. Στις ελληνικές παραλίες θα αντικρίσετε κυτταρίτιδα και επιπλέον κιλά πάνω στα κορμιά, στην Ελλάδα είμαστε, συμβαίνουν αυτά (έχω εξήγηση για την κυτταρίτιδα της Ελληνίδας, το πάχος είναι ταξικό, θα τα πούμε σε επόμενο επεισόδιο). Είχα και έναν μπόιφρεντ που δούλευε στην Σλοβακία, τις είχε βαρεθεί τις κούκλες, μέχρι και στον φούρνο σου έλεγε ο άνθρωπος πας και το καρβέλι στο δίνει τοπ μόντελ, νισάφι! Κατάλαβες τι έπαθε όταν είδε εμένα.

Κάνω την χαλαρή και κουλ λες και είμαι πάνω από το θέμα, ότι κάνω πλάκα επειδή εγώ δεν έχω ευχηθεί ποτέ να πάω θάλασσα και να βγάλει απαγορευτικό, επειδή ας πούμε δεν έχω συναισθηματική εμπλοκή και ότι μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να ψάξω το μαγιό δεν χαλάει η διάθεσή μου. Εγώ, κρίση πανικού και κλάματα; Ότι δεν χάνω εγώ την προσωπικότητα μου την ώρα που με κοιτούν και με χλευάζουν. Ότι δεν ξεχνάω όλα όσα για τα οποία έχω προσπαθήσει και τα έχω καταφέρει στην ζωή μου, ότι ακόμα δεν ξεχνάω ότι έχω κάνει την διαφορά στην ζωή κάποιων ανθρώπων και ότι εκείνοι προφανώς με αγαπούν περισσότερο απ’ όσο εγώ τον εαυτό μου;  Ότι δεν είμαι εγώ σαν Μεγάλη Παρασκευή στην σκέψη ότι θα πάμε για μπάνιο και πρέπει να βγάλουμε τα ρούχα μας; Ότι εγώ που μεγάλωσα και έζησα μέχρι σήμερα στην Ελλάδα δεν έχω να θυμάμαι ούτε μία ευτυχισμένη μέρα στην θάλασσα, ίσως να με θυμάται η μαμά μου μωρό να παίζω στην άμμο, δεν ξέρω. Μάλλον όλα αυτά δεν έχουν σχέση με εμένα. Όλα έχουν. Σχέση με μένα την χοντρή.

Λόγω ομφαλοσκόπησης και ναρκισσισμού, σε αυτή την σειρά των κειμένων όταν αναφέρομαι στην χοντρή, να είναι σαφές πως αναφέρομαι στην χοντρή που βλέπω στον καθρέφτη. Τώρα πάλι ίσως αυτά που σκέφτομαι και γράφω να θυμίζουν κάτι σε κάποια. Ίσως να θυμίζουν και σε κάποιον άλλον μια φίλη που για κάποιον λόγο δεν μπορούσε ούτε αυτή ούτε καμία φορά να πάει για μπάνιο.

Του μπι κοντινιουντ.

Υ.Γ. Μιλώντας για μικρά μαύρα φορέματα: είχε μια ζέστα την περασμένη Παρασκευή, δεν άντεχα να βάλω πάλι τζιν παντελόνι. Έχω κάνει το ντουζ μου, μοσχοβολάω μανταρίνι, λάιμ και βασιλικό, τελείωνε και η βδομάδα, μέσα στην χαρά εγώ «α! να βάλω το μικρό μαύρο μου φόρεμα να είμαι άνετη και ωραία». Βγαίνω και είμαι σε εκείνη την σπάνια διάθεση «άι εμ δεν κουίν οφ δε γουόρλντ!» ώσπου μου φωνάζει μια ηλικιωμένη στον δρόμο «καλέ εσύ! Βγάλτο αυτό που φοράς και δώστο μου! Θα πεθάνω και δεν θα έχω ένα μαύρο φόρεμα να με θάψουν!». Μικρό μαύρο φόρεμα χοντρής τύπου σάβανο, ό,τι πρέπει για το νεκροκρέβατό σας!