Δεν έχω κάνει πολλές διακοπές, αλλά δεν έχω παράπονο. Τις βαριέμαι. Εξάλλου, κοντεύω τις πενήντα μετακομίσεις, κι αυτό τις αναπληρώνει τελείως. Άσε που τα δέκα συνολικώς χρόνια που έζησα σε χωριά, υπήρξαν ένα ευεργετικό περίσσευμα, καθώς με τριγύριζε η Φύση.

Τελευταία, εννοώ εικοσαετία και βάλε, ως γραμματικός κυφός και δυσκίνητος, εξαρτημένος από το διαδίκτυο, έχω ναρκωτικήν εξάρτηση με ένα μόνιτορ. Έχω παραστεί στον θάνατο αρκετών. Εκείνο το ηχηρό κενό που αφήνουν την ώρα που ξεψυχάνε.

Τα υπόλοιπα, στατιστικές και αγωνία «τι γράφουμε σήμερα» δεν υπάρχουν πλέον. Μικρότερος, έβαζα το μπικ σε λευκή σελίδα και απλώς παρακολουθούσα το γέμισμά της. Εδώ και χρόνια, εάν τύχει παροδική ξηρασία, μπατσίζομαι με νερό της βρύσης και η μηχανή ξεκινάει. Οι ενδορφίνες είναι παντού, αρκεί να υπάρχει κοντά το ρούτερ.