Τζων Φώουλς, Ο Μάγος, μτφρ. Φ. Ταμβακάκης, Εστία, 2011.
Αντί ν’ αναφωνήσει γεμάτος ντροπή «πόσο λίγο ξέρω τον τόπο μου» —εύχεται ισόποση άγνοια στους νεότερους. Αντί να αναλάβει την μέριμνα φωτισμού των νεοτέρων του, υποκλίνεται στην ανάγκη συσκότισής τους. […]
Thomas Pynchon, Against the Day, The Penguin Press, 2006.
Ήταν Άνοιξη του 1980 όταν ο ποιητής Γιάννης Κοντός και φίλος μου με σύστησε στον μανιώδη συλλέκτη Μάνο Χαριτάτο. Αναζητούσα μεροκάματο κι ο τελευταίος χρειαζόταν κάποιο άτομο εμπιστοσύνης που θα […]
Και ας κάθομαι στο σπίτι μου και είμαι δουλειά σπίτι, το τεθλιμμένο ρεπορτόριο ενός άφραγκου υποταγμένου υβριδικού ανθρώπου που τρώει παραφουσκωμένες πιπεριές που μυρίζουν περισσότερο κολλαγόνο και από το κοτόπουλα σε περίοδο πάχυνσης.
Ό,τι απέμεινε από επικοινωνία μεταξύ γειτόνων, η αυλή σαν αρχαίος αθηναϊκός χώρος συνάθροισης είχε τη δική του ιστορία. Ένιωθες ασφαλής και ας πετούσαν γόπες, ουρανοκατέβατες αναφλέξεις της στιγμής.
Κάποια σκουπίδια που μπαίνουν στα μάτια και προκαλούν ένα δάκρυ που ξεχνιέται. φασολάκι μου
H Αθήνα ποτέ δεν με στεναχωρούσε. Η Αθήνα για ένα παιδί που μεγάλωσε στο Κερατσίνι έχει το ίδιο εκτόπισμα και επιρροή όπως σε ένα επαρχιωτόπουλο.
Συνηθίζω χρόνια τώρα να διαβάζω ως διάλειμμα ανάμεσα στα, ας τα ονομάσω, απαιτητικά αναγνώσματα, βιβλία του Ζορζ Σιμενόν. Έχω διαβάσει μέχρι στιγμής περίπου 45 από δαύτα. Ο Σιμενόν, για όποιον […]
Το αγρίμι ζει μιά χαρα εσώκλειστο στην ρουτίνα, απλώς κάποια στιγμή μπορεί να σπάσει το φράγμα και να ξεχυθεί παθητικα επιθετικό…
Όταν μασάς ένα κείμενο
“Κάτω από την πέτρινη γέφυρα” του Λέο Πέρουτς