Εκείνα τα μακρόσυρτα καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας, ίσως να ήταν ο μοναδικός επίγειος Παράδεισος που αξιώθηκα.

Οι άνθρωποι είναι η ζωή.

Στο κλείσιμο της βραδιάς μία περιποιημένη πόρτα με τη γλάστρα και τα καλλιγραφικά γράμματα στο κουδούνι.

Πώς να φύγεις;

Περπατώντας στην Αθήνα

K΄αισθηματοποιήθηκες, ολόκληρο, για μένα

Εμείς που ζούμε στα ‘’ηπειρωτικά’’ του Πειραιά και δεν βλέπουμε τη θάλασσα, με το που στρίψει το λεωφορείο από την Αγίου Δημητρίου, την Αιγαλέου ή την Βλαχάκου μας πιάνει μία βαθιά συγκίνηση από την κατανόηση της εντοπιότητας…