Μου στέλνει ο Αλέκος. Από το χωριό. Τότε που χόρευαν στην "Τρυγόνα", όλο το χωριό.1985, δυο χρόνια πριν εγκατασταθώ.  Περίπου έξι χρόνια έζησα μαζί τους. Χορεύουν τη "σέρρα". Πρώτοι οι Γέροντες. "Ο θείος ο Λίτσος, Ο Ηρακλής Πολατίδης. Ο Γαβριήλ Πολατίδης, Ο Γιαγκούλης Θεοδωρίδης, Ο Ισαάκ Βασιλειάδης, Ο Κώστας ΚαλαΙτσίδης, Ο Λάζαρος Λαζαρίδης, Ο Πέτρος Θεοδωρίδης και μέσα στο κέντρο είναι από πίσω το μισό χωριό που δεν υπάρχει" μου γράφει ο Αλέκος Ιορδανίδης, Βαρασιώτης, μουσικός και φίλος εκ παλαιών. Τότε.

Στη σύναξη είναι και ο Γώγος, το πρότυπό μου για το  "Θεόπαιδο".Ο Λίτσος, πρώτος αξάδελφος του πατέρα μου, κουράζεται, αλλά οι άλλοι το αγριεύουν. Οι νεαροί της εποχής περιμένουν σύνταξη πλέον, που δύσκολα θα πάρουν. Γελάνε.

Τι να τους πω; πως να τους παρηγορήσω στον άλλο κόσμο που θα βρεθούμε (στην κόλαση φυσικά) και μετα βίας θα σέρνω τα βήματα ενός "Ομάλ".  Ένα φράγμα προσπάθησα να γίνει και ανίδρωτοι μηχανικοί, αφου το γκρίνιαξαν, δεν έβαλαν ανασχέσεις και ικανούς εξωχέτες και το φράγμα το πήρε ο διάολος. Πάλι στες γεωτρήσεις, να προκόβουν. Τι να τους ειπώ, πως τους θυμάμαι και τους μνημονεύω;

Πως βρίσκονται σε μπλοκ και φατσαμπούκια; προκοψαμαν. Σε βάρος τους έμαθα να γράφω. Στα σπίτια σας μπήκα, καραβίδες και σαλιγκάρια φάγαμε, κηδέψαμε κι άλλους, παντού ζαρώνουν οι απεγνωσμένοι. Και στο Μαξίμου, αλλά και στο άλλο το μαγαζί, ρίχνουνε σπόντες ποιος φταίγει. Με μόνο λιπασμα τον θάνατο στα χωριά, που χύνεται με τη  σέσουλα απο τις πλατφόρμες. Ησυχάστε, κανάγιες. Εγώ φταίω.