04.07.2017
01.07.2017
30.06.2017
30.06.2017
29.06.2017
25.06.2017
23.06.2017
21.06.2017
• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
•
Αλέξανδρος Σύρρος | 05.07.2017
•
Panos Dodis | 05.07.2017
•
Georgia Drakaki | 05.07.2017
•
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
•
Η πρώτη φορά, τόσο φρικτή.
Μια ματιά στα girls που μνημονεύονται στα τραγούδια των Stones. Πρώτη περίοδος, με τον Brian Jones ταιριάζει με την έκρηξη του Free Cinema, ασελγείς ντιλετάντηδες που σαστίζουν από τα ραντεβού της γειτονιάς,με δεινές ξεκάλτσωτες εγγλεζοπούλες ανεβασμένες σε ψηλοτάκουνα πέδιλα στα όρια του κρυοπαγήματος. Αλλά δουλεύουν και τα πλήκτρα, πολύ . Lady Jane, η Μάριαν Φαίηθφουλ, Backstreet girl, She smiled sweetly, σνίφες και αναζητήσεις, και πριν πενήντα χρόνια, η έκρηξη της πρώτης αμερικάνικης περιοδείας. Εκεί είναι τα πολλά λεφτά. Δεν θα απεξαρτηθούν εύκολα από την πισίνα όπου βρέθηκε ο Brian, o Mick Taylor δείχνει ιδεώδης διάδοχος, και πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Τα κορίτσια είναι πάρα πολλά, η αγορά περιμένει , ο Τζάγκερ μαθαίνει να βλέπει την Αμέρικα, ξεκινώντας απο τα βασικά, οι Beatles το διαλύουν, το Honky tonk και η Ruby Tuesday δείχνουν τον δρόμο. Σύντομη φάση ψυχεδέλειας, μετα θα παίξουν τα διαόλια επιτυχώς, με την Angie ξοφλάνε από ηρωίδες, αφήνοντας για την Αντζελα Νταίηβις μια γωνιά, το παίζουν επαναστάτες, το παίζουν ουσιώδεις (απο τις ουσίες) αλλά είναι η ώρα για τον φακό της Λαιμποβιτς, να δουνε τον Έλβις, τον Καπότε, να ζηλέψει ο Μιχαλάκης τον Μπόουι, τοπωνυμικά η 42α οδός αναφέρεται στο Till the next goodbye, εποχή ελληνικού πολυτεχνείου, 1973,Dead flowers και far away eyes δείχνουν ότι ξέρουμε πλέον την τεχνική, το Some girls δείχνει την πρώτη αποστολική διάθεση, προς πολλές και μαγεμένες, το παρελθόν είναι βαρύ και γεμάτο παιδάκια,θυμόμαστε τα πλήκτρα μόνον όταν θέλουμε στην πελατεία μας και ζηλιάρηδες μεσόκοπους (New faces) έχουμε ήδη παίξει επιτυχώς τουςξυλοκόπους που γητεύουν καουμπόησες (loving cup), οπότε, τώρα που δεν υπάρχει συνομήλικος αντίπαλος(όλοι μας αγαπούν και τζαμάρουν μαζί μας) μια μικρή ομάδα βίντεο πλακώνει με τις μαγειρικές του οδηγίες. Δεν είναι πιά «σε θέλω και βλέπουμε» ή Memory motel η fool to cry. Anybody seen my bady, Doom and gloom, like a rolling stone κεντράρονται στο επίδικο: είμαστε μια μπάντα μέσα στα πράγματα, παίζουμε άμα λάχει μόνο για την πάρτη μας ή σε κουτουκια σκέτο λέσι και μας ξεφεύγουν ή πάνε να μας πλησιάσουν επικίνδυνες εν τη ασταθεία αυτών βεργολυγερες που απο party animals σέρνονται χαπακωμένες, υφίστανται βία ή γίνονται λάμιες και στο τέλος, πουτάνα όλα.
Τα υπόλοιπα, λαμπρές συναυλίες και αμάν αγαπήστε μας τα αφήνω στην άκρη. Απο πίσω βρίσκεται η απορία του γερομπαμπαλή που έχει περάσει τρεις γενιές κοριτσιών αρχικα με το δικαιωμα της παρθενοφθορίας και έπειτα από θητείες πολλές στη μηχανή του κιμά, ένα δηλωνουν εκείνες, ένα θέλουν κι από αυτό το «ένα» αποδίδονται στον θάνατο αληθώς αθώες: αυτό που έφταιξε δεν είναι το yolo και το sex & drugs & rockanrolla . Είναι η άχαρη, ασθμαίνουσα, κολαστική και τυραννική πρώτη επαφή (η φάση ) με κάποιον άμαθο, ξηρόβλακα μαλακισμένον συνοδό που γούσταρε τον Μπάρι Γουάιτ και δεν ήξερε που να χώσει τα εξάρματά του.
